آلبوم خاطرات

قفل آن را باز کردم، درش را بلند کردم و به دیوارۀ چوبى در ته باجه تکیه‌اش دادم. شیئى در وسطش بود که در یک پارچۀ زرد و نرم پیچیده شده بود، و پول در اطراف آن بود. لازم نبود آن را لمس کنم تا بفهمم چیست. هنگامى که با فریتس لهر دربارۀ این کار حرف می‌زدیم، با تعجب از خودم پرسیده بودم اسلحه از کجا خواهد آمد. حمل آن در هواپیما برایم مشکل بود، و کسى را در مادرید نمی‌شناختم که همچون چیزى داشته باشد تا به من بدهد. خیلى راحت زحمت فکر کردن دربارۀ آن را به خودم نداده بودم، انگار در تمام آن مدت می‌دانستم آن را اینجا خواهم یافت. به دسته‌هاى اسکناس چشم دوختم. چیز عجیب این بود که هرچند تردیدم برطرف شد، چون پول آنجا بود، آن‌چنان که انتظارش را داشتم احساس خوشحالى نداشتم. این هم تقریبا مثل زمانی بود که فهمیدم دویست‌وپنجاه‌هزار دلار چند مارک آلمان می‌شود. آن زمان که لهر این مبلغ را بر زبان آورد، فکر کردم سرراست باید یک‌‌میلیون مارک بشود. یک‌میلیون، یک مبلغ جادویی‌ای بود. در‌هر‌حال، خیلى بیشتر از دویست‌وپنجاه‌هزار این حالت را داشت. اما بعد که نرخ برابرى ارزها را نگاه کردم، و دیدم دلار باز‌هم سقوط کرده، حالم گرفته شد، چون فقط می‌توانستم 8/3 برابر آن مبلغ، یعنى نه‌صد‌وپنجاه‌هزار مارک، بگیرم. احساس می‌‌کردم گول خورده‌ام. مثل این بود که آن پنجاه‌هزار مارک را از من غارت کرده بودند. انگار حقم درست یک‌میلیون بوده است.