بهار ایتالیا

مى‌بایست مطلبى براى آژانسى مى‌نوشتم که «گزارشگر جنگى» ارشدش بودم، اما لحظۀ نوشتن از حملۀ دیشبِ تانک‌هاى آمریکا را عقب مى‌انداختم، چون هنوز از ضربۀ مرگ دوست قهرمان و بیست و هشت ساله‌ام، سروان پتر ه . فوربس، به خود نیامده بودم. با گلوله‌اى در گلویش هنگامی در کنارم جان داد که با چند سرباز به پشت یک تانک چسبیده بودیم، و ران‌هایمان از حرارت موتورش مى‌سوخت. نه، هیچ دلم نمى‌خواست کافه را (‌که هوایش سنگین و قهوۀ تقلبى‌اش بدبو بود) ترک کنم، و به خلوت وحشتناک اتاقم بروم. ترجیح مى‌دادم هر بار که خانم متصدى به کنارم مى‌آمد حال دلم را برایش بگویم، اما تحت تأثیر قرار نمى‌گرفت، چون یک کلمه هم فرانسه بلد نبود. سعى کردم برایش بگویم ازش خوشم آمده، و حتى از آن چترى‌هایش هم، که به علت عرق به پیشانى‌اش چسبیده‌اند، خوشم مى‌آید. لبخند مى‌زد… او از کجا مى‌فهمید خلاص شدن از دست بعضى خاطرات چه‌قدر سخت است، و سروان فوربس، در آن هنگام که خون از گلویش مى‌جوشید، و تلاش مى‌کرد تا چیزى به من بگوید، با چه حالتى نگاهم کرده بود. و یا چه بود مى‌خواست به من بگوید، درحالی که چشم‌هایش دیگر آن ورطه را می‌دیدند که خود من هم در آن لحظه وحشتش را احساس می‌کردم. رادیوى کوچکى که میان بطرى‌ها بود شروع کرد به زمزمۀ «خیال باطل هستى تو، رؤیاى شیرین هستى»، و انگار زنگ تلفن هم به آن بند بود. متصدىِ مرد، که جوان خیلى باریک اندامى بود، و نیم‌تنه‌اى کوتاه با سرشانه‌هاى یراقى بر تن داشت، به طرف من برگشت: «شما را مى‌خواهند.» «من را؟» «بله، آقا.» گوشى را از او گرفتم. در آینۀ قدی روبه‌رو، دو افسر مهندسى را مى‌دیدم که صحبت مى‌کردند و مى‌خندیدند. ظاهرا همه جا به دنبالم مى‌گشتند، به دفتر هتل گفته بودند کار فورى با او داریم.