کودکی

آب‌انار بوى پِرنو و چَلغوز مى‌داد. درخت‌ها مى‌خندیدند و مى‌لرزیدند، هنوز هیچ‌چیز نبود که واقعا تهدیدشان کند. کسانى بودند ساز مى‌زدند، آواز مى‌خواندند، جشن مى‌ساختند، طرب مى‌ساختند. حتى آن‌ها هم که دور میزهاى تک‌پایه‌شان نق‌ونوق مى‌کردند، به‌اشان خوش مى‌گذشت، و فحش‌هاشان، که هیچ‌کس را نمى‌ترساند، انگار آواز بود که مى‌خواندند و بى‌اختیار زمزمه‌شان مى‌کردند. گدا مى‌آمد. فروشنده‌ی زیتون مى‌آمد. نوازنده‌ی دوره‌گرد مى‌آمد. پیرمردى مى‌آمد که اسباب‌بازى کوک مى‌کرد و روى میزها مى‌گذاشت. سازوآواز جشن، مال جشن واقعى، آن‌که در نویْیى بود، یکسر از حاشیه‌ی بوآ مى‌رفت به جزیره‌ی ژات و برمى‌گشت، و گاهى هم داد مى‌زد تا استمداد بطلبد. «مرا بشنو! من هم مثل این گاوها، خوک‌ها و اسب‌هاى چوبى هستم، محکوم به غایب‌شدن. اما رفتنم به میل خودم نخواهد بود. مرا در آخرین آهنگم حفظ کن. در یادت نگهم بدار. هروقت بخواهى برمى‌گردم، محو اما سالم، توى خاکى که در پوشه بر سرم خواهد نشست.»