سرزمین خدایان گمشده

«فراموش‌کنندگان تاوان فراموشی را پس خواهند داد!» از جایی که فراموش کردید آغاز خواهم کرد؛ از آخرین شهری که نامم پاک شد، آخرین معبدی که آخرین مجسمه‌ام تکه‌پاره شد، آخرین حرف آخرین کاهنم در آخرین کهانتش، آخرین گوشت دود‌گرفتۀ آخرین قربانی در قربانگاه، آخرین دعای آخرین بنده‌ام که با عشق، احترام و ترس التماس می‌کرد. نه بی‌رحمی زمان، نه بی‌وفایی انسان، نه سنگ خردشونده، نه مرمر ذوب‌شونده، نه چوبی که می‌پوسد، نه عجز کلام، نه برهنگی دعا؛ هیچ‌کدامشان هرگز نمی‌توانند مانع حکمرانی‌عنقریبم شوند. باز هم با آذرخش‌ها آسمان را خواهم شکافت، باز هم صاعقه‌ها را بر فراز شهرهای روشنتان خواهم زد. سرزمین‌های نفرین‌شده‌تان را غرق در سیل خواهم کرد، بیماری‌ها را بر سرتان آوار خواهم کرد، پادشاهان ابله‌تان را فریب خواهم داد و جنگ‌ها به راه خواهم انداخت. باز هم دریاهایتان را از ماهیان فربه مالامال خواهم کرد. باز هم میوه‌های شهدآلود به باغچه‌هایتان انعام خواهم داد. با بذرهای طلایی مزارعتان را پربرکت خواهم کرد. حیوانات زاینده به آغل‌هایتان خواهم بخشید. مانند گذشته باز هم به من التماس خواهید کرد، باز هم هراسان مقابلم زانو خواهید زد، در معابدم با احترام صف خواهید کشید، هنگام به زبان آوردن نامم، از نوک سر تا ناخن انگشت پا به لرزه خواهید افتاد. باز هم به یاد خواهید آورد چقدر از شما بیزارم، چقدر دوستتان دارم، چقدر به شما مشکوکم، چقدر به شما اعتماد دارم.