آخرین جزیره (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ124)

آخرین جزیره، آخرین پناهگاه، آخرین گوشۀ انسانیت بود اینجا. تنها آرزوی ما از بین نرفتن این آرامش بود. از آنجایی که تلویزیون تماشا نمی‌کردیم، اخبار رخدادهای جهان دیوانه را از طریق روزنامه‌های کشتی‌ای می‌فهمیدیم که هفته‌ای یک بار به جزیره می‌آمد. در این سیارۀ آرام، بعد از خوردن یک ناهار همراه با شراب، درحالی‌که تاب‌سواری می‌کردیم و دلمان غنج می‌رفت، با چشمان خمارمان اخباری را می‌خواندیم که نشان می‌داد در سیارۀ دیگر جنون پیوسته در حال به روز شدن است. اما باید اعتراف کنم که اینها فقط مانند جنگ‌های فضایی توجه ما را به خود جلب می‌کرد. همه چیز همان‌قدر از ما دور بود. درحالی‌که ما اشتباه می‌کردیم. ما سیارۀ دیگری نبودیم، ما خود، جزیره‌ای در نافِ جنون بودیم. با این وجود، تا زمانی که رئیس‌جمهور ادارۀ دولت را که سال‌ها بر عهده داشت بدون رضایت قلبی رها کرد و به جزیرۀ ما آمد، باز هم متوجه این حقیقت نشدیم. جوری رفتار می‌کرد که انگار دنیا را بر دوش خود حمل می‌کند. پس از اینکه ریاست جمهوری را رها کرد، باور کردیم که برای استراحت به جزیرۀ ما آمده است. گویا واجب شد برای شما کمی از گذشتۀ جزیره بگویم.