تا ابد یا تا زمان های خیلی خیلی دور

فلورا و جولیان همیشه در کنار هم بوده­اند. جولیان با کلمات خیلی زیبا بازی می­کند اما فلورا در زمینه­ی ریاضیات قوی است. گاهی‌اوقات فلورا در حرف‌زدن مشکل دارد، اما فرقی ندارد که او و برادرش در کدام نوانخانه باشند، همیشه اعداد و ریاضیات برایش مفهوم دارد. برای مدت طولانی، فلورا و برادرش فقط یکدیگر را داشتند و فلورا می­دانست که او و برادرش جولیان همیشه یک تیم قوی هستند و حالا که برای همیشه خانه­ای برای خودشان دارند، فلورا تمام تلاشش را می­کند که دو نفر دیگر را هم دوست بدارد و به آن‌ها اعتماد کند: پدر و مادر جدیدش را. فلورا مادرش را آدمک­ می­نامد.
اما وقتی آدمک­ به او می‌گوید که کم­کم نوزادی وارد خانه­شان می­شود، فلورا به فکر فرو می­رود و نگران می­شود. به این فکر می‌کند که اگر بچه­ی دیگری به خانه اضافه شود، یعنی عشق آدمک­ هم به سه تقسیم می­شود: عشق به فلورا، به جولیان و به نوزاد جدید. فلورا فکر می­کرد شاید این میزان از عشق دیگر کافی نباشد.
اما در خلال داستان­های جانکاه، دردناک و زیبا که باعث می­شود فلورا و جولیان بدانند به کجا تعلق دارند، فلورا می­فهمد که عشق تقسیم نمی­شود، فقط چندین و چند برابر می­شود.
از سری نقدهای ستاره­دار (ژورنال کتابخانه­ی مدرسه): «کارتر خواننده­ها را به زندگی کسانی که می­خواهند معنای خانواده را درک کنند دعوت می­کند. قلب داستان، همبستگی بین فلورا و جولیان و امیلی و تلاششان برای اعتمادکردن به یکدیگر است.»
از سری نقدهای ستاره­دار (نقد کرکوس): «نویسنده ترس تنهاماندن در بچه­ها را با کشمکش برای به­دست­آوردن عشق و رضایت آمیخته است. این رمان جذاب احساسی هدف و امید را با زیباترین و شاعرانه­ترین حالت ترسیم کرده است.»
مرکز کتاب­های کودکان:« صحبت­های فلورا خیلی عمیق است. بچه­هایی که در برابر درد قرار می­گیرند پتانسیل بیشتری برای درک عشق و محبت دارند... صادق­ترند. و این مسأله برای خوانندگان این رمان ترسیم می­شود.»