«سفرنامه‌ی به سوی اصفهان» نوشته‌ی پیر لوتی، نویسنده و جهانگرد فرانسوی، یکی از آثار برجسته‌ی ادبیات سفر است که در آن لوتی تجربه‌های خود از سفر به ایران و به‌ویژه شهر اصفهان به تصویر می‌کشد. این کتاب نه‌تنها یک گزارش سفر، بلکه اثری ادبی و شاعرانه است که زیبایی‌ها، فرهنگ و تاریخ ایران را از نگاه یک غربی به نمایش می‌گذارد.
پیر لوتی، با نام واقعی ژولین ویو، یکی از نویسندگان مشهور فرانسوی است که به‌خاطر سفرنامه‌ها و رمان‌هایش شهرت دارد. او به‌عنوان یک افسر نیروی دریایی فرانسه، به بسیاری از نقاط دنیا سفر کرد و تجربه‌های خود را در قالب کتاب‌هایی جذاب و شاعرانه به ثبت رساند. لوتی به فرهنگ‌های شرقی علاقه‌ی فراوانی داشت و در آثارش تلاش می‌کرد تا زیبایی‌ها و رازهای این فرهنگ‌ها را به خوانندگان غربی معرفی کند. سفرنامه‌ی به سوی اصفهان، یکی از مهم‌ترین آثار اوست که در آن لوتی سفر خود به ایران در اواخر قرن نوزدهم را توصیف می‌کند. این کتاب نه‌تنها گزارشی از سفر است، بلکه بازتابی از احساسات و تأملات لوتی درباره‌ی ایران، تاریخ آن و مردمش است.
لوتی سفر خود را از ترکیه آغاز می‌کند و از طریق مرزهای غربی وارد ایران می‌شود. او در ابتدا به شهرهای کوچک و روستاهای ایران سر می‌زند و اولین برخوردهای خود با فرهنگ و زندگی ایرانی را توصیف می‌کند. او به‌دقت به جزئیات می‌پردازد: معماری ساده اما زیبای خانه‌ها، لباس‌های رنگارنگ مردم و مناظر طبیعی بکر ایران.
لوتی تأکید زیادی بر تفاوت‌های فرهنگی بین شرق و غرب دارد. او سادگی و اصالت زندگی در روستاهای ایران را ستایش می‌کند، اما درعین‌حال فقر و مشکلاتی را که مردم با آن روبه‌رو هستند نادیده نمی‌گیرد.
همان‌طور که لوتی به سوی اصفهان حرکت می‌کند، به توصیف مناظر طبیعی ایران می‌پردازد. او از دشت‌های وسیع، کوه‌های بلند و رودخانه‌های خروشان صحبت می‌کند. طبیعت ایران برای لوتی منبع الهام است و او با زبانی شاعرانه این مناظر را توصیف می‌کند.
در طول مسیر، لوتی به شهرها و آثار تاریخی مختلفی سر می‌زند. او از شهرهایی مانند همدان و قزوین عبور می‌کند و در هر شهر، به بررسی تاریخ و فرهنگ آن می‌پردازد. او به‌ویژه به معماری اسلامی و بناهای تاریخی ایران علاقه دارد و بادقت به توصیف مساجد، کاروانسراها و کاخ‌ها می‌پردازد.

ورود لوتی به اصفهان نقطه‌ی اوج کتاب است. او اصفهان را به‌عنوان یکی از زیباترین شهرهای جهان توصیف می‌کند و از شکوه و جلال این شهر شگفت‌زده می‌شود. لوتی به‌دقت به توصیف میدان نقش جهان، مسجد شیخ لطف‌الله، مسجد امام و دیگر بناهای تاریخی اصفهان می‌پردازد. او از ظرافت و زیبایی کاشی‌کاری‌ها، گنبدها و مناره‌ها سخن می‌گوید و تلاش می‌کند تا این زیبایی‌ها را با کلمات به تصویر بکشد.
لوتی همچنین به زندگی روزمره‌ی مردم اصفهان توجه می‌کند. او از بازارهای شلوغ، کارگاه‌های صنایع دستی و چایخانه‌های سنتی صحبت می‌کند. او به‌ویژه به هنر و صنایع دستی ایران علاقه دارد و از فرش‌ها، نقره‌کاری‌ها و دیگر آثار هنری ایرانی ستایش می‌کند. 
در طول کتاب، لوتی نه‌تنها به توصیف مکان‌ها و مناظر می‌پردازد، بلکه به تأملات فرهنگی و تاریخی نیز می‌پردازد. او از تاریخ غنی ایران صحبت می‌کند و به دوران باشکوه صفویه اشاره می‌کند. لوتی تلاش می‌کند تا خوانندگانش را با فرهنگ و تمدن ایران آشنا کند و از تأثیرات عمیق این تمدن بر جهان سخن می‌گوید.
لوتی همچنین به تفاوت‌های فرهنگی بین ایران و غرب می‌پردازد. او از سادگی و آرامش زندگی در ایران صحبت می‌کند و آن را با شلوغی و پیچیدگی زندگی در غرب مقایسه می‌کند. او به‌ویژه از روحیه‌ی مهمان‌نوازی ایرانیان ستایش می‌کند و از گرمی و صمیمیت مردم ایران سخن می‌گوید.
در پایان، لوتی با احساسی تلخ و شیرین از ایران خداحافظی می‌کند. او از زیبایی‌ها و خاطراتی که در ایران تجربه کرده است سخن می‌گوید، اما درعین‌حال، از مشکلات و چالش‌هایی که این کشور با آن روبه‌روست نیز آگاه است. لوتی امیدوار است که ایران بتواند هویت و فرهنگ خود را حفظ کند و درعین‌حال، به سوی پیشرفت و توسعه حرکت کند.
سبک نوشتاری لوتی در «سفرنامه‌ی به سوی اصفهان» شاعرانه و توصیفی است. او از زبانی زیبا و تصویری استفاده می‌کند تا خوانندگانش را به دل تجربه‌های خود ببرد. لوتی به جزئیات توجه زیادی دارد و تلاش می‌کند تا زیبایی‌ها رازهای ایران را با کلمات به تصویر بکشد.
این کتاب فقط یک گزارش سفر نیست، بلکه اثری ادبی است که تأثیرات عمیقی بر خوانندگانش می‌گذارد. لوتی با نگاهی دقیق و حساس، ایران را به‌عنوان سرزمینی پر از تضادها و زیبایی‌ها معرفی می‌کند.