کریستیان بوبن در 24 آوریل 1951 در پاریس و در یک خانواده‌ی‌ متوسط به دنیا آمد. او از کودکی علاقه‌ی زیادی به کتاب و مطالعه داشت. بوبن به‌ویژه علاقه‌مند به آثار نویسندگان بزرگ فرانسوی همچون مارسل پروست و آنتوان دوسنت اگزوپری بود. بوبن تحصیلات خود را در رشته‌های مختلف انسانی، به‌ویژه فلسفه و ادبیات آغاز کرد؛ او دوران دانشگاهی خود را در پاریس گذراند، جایی که در آن با آثار نویسندگان بزرگ فرانسوی آشنا شد.
بوبن در آثارش از مفاهیم انسانی و فلسفی به‌شدت استفاده می‌کند. او با سبک ساده و عمیق خود توانسته است آثار زیادی را به یادگار بگذارد که نه‌تنها در فرانسه در سراسر دنیا به محبوبیت دست یافته است. او از همان دوران دانشگاهی، شروع به نوشتن کرد و با آثار خود به‌سرعت شناخته شد. یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های آثار او، توجه به زیبایی در لحظات ساده‌ی زندگی است. بوبن معتقد است که در دنیای پر از هیاهو و شلوغ، انسان‌ها اغلب از زیبایی‌های کوچک و طبیعی زندگی غافل می‌شوند. او با زبان ساده و بی‌آلایش خود تلاش می‌کند تا این زیبایی‌ها را به خواننده نشان دهد. یکی دیگر از ویژگی‌های آثار بوبن، تأکید بر مفهوم عشق است. در بسیاری از کتاب‌هایش، عشق نه‌تنها به‌عنوان یک رابطه‌ی انسانی، بلکه به‌عنوان یک نیروی معنوی و روحانی مطرح می‌شود. بوبن به عشق به‌عنوان یک قدرت نجات‌دهنده نگاه می‌کند که می‌تواند انسان‌ها را از بحران‌ها و سختی‌های زندگی عبور دهد. 
سبک نویسندگی بوبن به‌شدت ساده و بی‌پیرایه است. او به جای استفاده از جملات پیچیده و دشوار، از زبانی مستقیم و قابل‌فهم استفاده می‌کند. این سادگی در نوشتار او باعث می‌شود که پیام‌های عمیق و فلسفی او به‌راحتی به خواننده منتقل شود. یکی از ویژگی‌های بارز در آثار بوبن، استفاده از تصاویری شاعرانه و طبیعت‌گرایانه است که به کتاب‌های او حالتی خیالی و رؤیایی می‌بخشد.
این نویسنده در طول سال‌ها توانسته است تأثیرات بسیاری در فرهنگ و ادبیات فرانسه بگذارد. آثار او به‌طور خاص در میان خوانندگان فرانسوی بسیار محبوب است و بسیاری از آنان او را به‌عنوان یکی از نویسندگان برجسته‌ی معاصر می‌شناسند. بوبن نه‌تنها در عرصه‌ی ادبیات بلکه در مسائل معنوی و روحانی نیز تأثیرگذار بوده است.
نقدهای مختلفی از طرف منتقدان ادبی درباره‌ی آثار بوبن نوشته شده است. برخی از منتقدان به‌سادگی و زبانی که او در آثار خود استفاده می‌کند انتقاد کرده‌اند و آن را بیش‌از‌حد ساده و ابتدایی می‌دانند؛ اما بسیاری دیگر از سبک بوبن تمجید کرده‌اند و آن را به‌عنوان راهی برای ارتباط برقرار کردن با خوانندگان از همه‌ی سنین و سلیقه‌ها ستوده‌اند.
یکی از نکات جالب در مورد بوبن این است که او در بسیاری از آثارش به مسائل مذهبی و روحانی پرداخته است. او به‌عنوان یک فرد مذهبی، همواره به جست‌وجوی حقیقت و معنای زندگی پرداخته و معتقد است که عشق و ایمان می‌توانند انسان را به دنیای معنوی و بی‌نهایت نزدیک کنند. بوبن معتقد است که انسان‌ها باید برای رسیدن به حقیقت و معنا، به درون خود نگریسته و به عواطف و احساسات خود توجه کنند. درواقع، بوبن زندگی را نه‌تنها به‌عنوان یک روند فیزیکی بلکه به‌عنوان یک سفر روحانی می‌بیند که باید با عشق، ایمان و درک عمیق از دنیای درون طی شود. او همچنین به این نکته اشاره کرده است که انسان‌ها باید در زندگی خود به زیبایی‌های کوچک و لحظات ساده توجه کنند؛ زیرا این لحظات، درنهایت، معنای واقعی زندگی را تشکیل می‌دهند. بوبن اعتقاد دارد که انسان‌ها باید در هر لحظه از زندگی خود، به آنچه دارند و به آنچه می‌توانند به دیگران بدهند، توجه کنند.
بوبن در کل آثار خود، به جست‌وجوی معنا در زندگی پرداخته و با بیان ساده اما عمیق خود، خوانندگان را به تفکر در مورد مفاهیم عشق، زیبایی، امید و مرگ دعوت می‌کند.

قسمتی از کتاب پی‌یر نوشته‌ی کریستیان بوبن:
چون انسانی خدا را بیابد، چنان‌که گویی توت فرنگی وحشی‌ای را از میان بوته‌ها یافته، ابلیس در لباس دوست بر او رخ می‌نماید. این افسانه‌ای است برای تو. نقاشی‌های تو بسی بیش از خود تو در امان‌اند. گرگ‌های بیمه بر آن‌ها نگهبان‌اند. کلانتری‌ها و موزه‌ها را رشته‌ی آریادنه به هم می‌پیوندد. شبحی با چراغش در گشت شبانه است و سیاهی مطلق نقاشی‌هایت را کور می‌کند. اما تو. اما قلب تو. دیگر چه حاجتم به کندوکاو جهان برای شناخت آسمان و انسان‌هایی که آن را از یاد برده‌اند یا به آن خدمت می‌کنند. هیچ زنگ هشداری نیست که وقتی غرور در قلبی می‌خزد، به صدا درآید. جوایز و افتخارات و مدال‌ها چماقی است که تو را نقش زمین می‌کند. سرمای قطار، موکت پوسیده و آکاردئون آهن‌پاره‌ها که واگن‌ها را به هم می‌پیوندد و از آن غوغای جهنم به گوش می‌رسد، همسایگان من‌اند. از یکی از همین مکان‌های بادخیز با لیدی تماس می‌گیرم. اتاقی زرد با شکمی دریده، با دو در، و با فریاد ریل‌ها و سنگ‌هایی که زیرشان شکنجه می‌شوند. سکو، به قول شکنجه‌گران زبان. توالت هم همین‌جاست و مردمی از آن بیرون می‌آیند که چون شاهان خود را می‌آرایند تا تیره‌روزی دنیوی‌شان را از یاد ببرند. در این آشوب آهن و شیشه که ستارگان در آن فرو می‌افتند، ایستاده لرزان بر مستیِ کفپوش زیر پایم، صدای لیدی را می‌شنوم، نوری از دلواپسی، خردی که در دلش بافته شده است. دیگربار می‌نشینم. مون‌پلیه شقیقه‌ی راستم را می‌ساید. بر سر ما افسوس می‌خورم که چرا سر ماست. باد غبارِ روشنایی است. من در حال جنگم و تنها و تنها راهبردم اعتمادی است ریشه‌هایش در تاریکی. می‌گویند کافکا از آن کشتی‌گیرانی است که هرگز خاک نمی‌شود. همچون سرگین غلتان‌های دشت‌هایمان، سوسکی درخشان چون کلاهی استوانه‌ای که کوه آذوقه‌اش را پیش می‌راند و پیش می‌برد. هنوز کلام آغاز نکرده بودم که کافکا سخن به میان آورد: من چون مرده‌ام، غرق محیط گشته‌ام. تو هنوز نزاده بودی که من زیر خاک بودم. ما، مردگان، خوشیم به یاری کردن؛ اما اکنون، در این قطار، در این شب کریسمس، چیزی برای بخشیدن به تو ندارم، مگر آنچه خود داری: این بی‌خیالیِ تو راهِ توست، اگر از ژرفای وجودت برآمده باشد، نه از اراده‌ی خودآگاهت. اکنون تو را به حال خود می‌گذارم و به دیاری بازمی‌گردم که از آن، همه‌ی زندگی‌ام را می‌بینم و می‌دانیم تا چه پایه گرامی است. 

مشاهده آثار کریستیان بوبن