ربه کا

همه‌چیز در این اتاق به حال اولیۀ خود باقی مانده بود و حضور ساکنان خانه را تأیید می‌کرد. تعدادی از کتاب‌های مطالعه‌شده با چند شمارۀ روزنامۀ تایمز در گوشه‌ای ریخته، زیر‌سیگارها هنوز از بقایای نیم‌سوختۀ سیگارها و کبریت‌ها انباشته شده، مخده‌ها همان‌طور که اثرِ سَر به رویشان باقی مانده بود به روی مبل‌ها افتاده، هیزم‌های نیم‌سوختۀ بخاری هنوز درحال سوختن بود و هواى خنک پاییز را در داخل اتاق مطبوع و دل‌نشین می‌ساخت و از همۀ اینها گذشته «جاسپر» آن جاسپر زیبا و باهوش، با آن چشمان درشت و پرمحبت و گونه‌های فرورفته، کنار صندلی راحتی من دراز کشیده و دائماً با هر حرکت من دم پرموی خود را از روی شوق تکان می‌داد. لکۀ ابری متراکم به‌آرامی برابر ما خزیده و جهان نورانی را برای مدت کوتاهی تاریک کرد. با ناپدید شدن ماهتاب، صحنه‌های خیالی من نیز در مقابل دیدگانم پنهان شد. اتاق‌ها بار دیگر خاموش شدند و همهمۀ حیات از میان آنها رخت بربست. افسرده و اندوهناک به آن بنای ظلمت‌زده و متروک نظر دوختم و به اشتباه بینایی خود پی بردم. آنجا هیچ‌کس نبود. خانه چون گورستانی سرد و تاریک و خالی از سکنه بود. آرامگاهی بود که وحشت و رنج و سیاه‌روزی ما را زیر ویرانه‌های خود مدفون ساخته بود.