نود و سه

اما چه به سر کشتی می‌‌آمد؟
ابرها، که شبانگاه با امواج درآمیخته بودند، چنان پایین آمده بودند که دیگر افق پیدا نبود. گویی دریا شنل بر تن کرده بود. چیزی جز مه دیده نمی‌شد. حتی برای کشتی سالم هم وضعیت خطرناک بود. تلاطم دریا هم به مه افزوده می‌شد.
خدمۀ کشتی از فرصت استفاده کرده بودند و تا توانسته بودند کشتی را سبک کرده بودند. آنان هرچه را که توپ تخریب کرده بود، از توپ‌های درهم‌شکسته و پایه‌هایشان گرفته تا الوار خرد شده و آهن‌قراضه‌ها، همه را به دریا انداختند. پنجره‌های کشتی را گشودند، اجساد و بقایای قربانیان را درون گونی پیچیدند و از روی تخته آن‌ها را به دریا ریختند.