دوستی:چند رویکرد به 1 مفهوم (فلسفه و کلام84)

شوپنهاور و نیچه دوستی را نه اصل موضوعه می‌دانند نه آرمان دست‌نیافتنی، بلکه می‌کوشند واقعیت آن و انگیزه‌های روان‌شناختی آن را دریابند. به این ترتیب،‌به نظر شوپنهاور در مفهوم «دوستی راستین واقعی» به عنوان «مشارکت صرفا عینی و همراه با وارستگی و بی غرضیِ تمام در بهروزی ... دیگری»، خودخواهی انسان لحاظ نشده است، در نتیجه دوستی راستین جزو اموری می‌شود که دربارۀ آنها «چنان‌که دربارۀ مارهای دریاییِ عظیم‌الجثه نمی‌دانیم آیا افسانه‌ای هستند یا در جایی وجود دارند». به نظر او، به رغم عناصر پنهان خودخواهانه پیوندهایی با «یک ذره دوستیِ راستین و واقعی» برقرار است. مبنای هم‌ذات‌پنداری با دوست را او خودجویی می‌بیند؛ دلسوزی نسبت به خود، لازمۀ دوستی به طور کلی. در حملۀ نیچه به «اخلاقیات» موجود، که بر اساس آن «رابطۀ دوستی اخلاقی‌ترین رابطه [است] که وجود دارد»، مفهوم دوستی محتوای جدیدی کسب می‌کند.