قاضی

من هیچ بتی نداشتم؛ فقط بت‌های عاریتی داشتم. برای خودم یک مجسمه کوچک نیم‌تنه لنین خریدم؛ این یکی از اولین چیزهایی بود که با پول خودم خریدم، اما تا آن لحظه حتی یک سطر از نوشته‌هایش را نخوانده بودم. ولی می‌دانستم اگر به نظم جهانی بهتر پدرم اعتقاد دارم، باید به لنین احترام بگذارم. فقط این را می‌دانستم که چه می‌خواهم: یک نظم جهانی بهتر، و رسیدن به وضعیت کمال مطلوبم. دلم می‌خواست واقعیت به گونه‌ای تغییر کند که شبیه جزیره خودم بشود؛ جزیره‌ای که منطق بر آن حکمفرما باشد؛ جزیره‌ای که خودم به‌تنهایی و در راه مصلحت همه مردم، بر آن حکومت کنم و تمام نابرابری‌ها، محرومیت‌ها و بی‌اخلاقی‌ها و نیز فقر و فاقه و ناشادی و تمام پدیده‌های تلخ و ناخوشایند دیگر دنیای امروز را ریشه‌کن کنم و قلمرو عشق، اعتماد، صلح و شادی را پدید آورم. به محض این‌که دوستم، میرک، دستنویسم را پس داد، برای پدرم ذکری از نوشته شایان تقلیدم به میان آوردم. آن روزها پدرم اوقات فراغت اندکی داشت و وقت کم‌تر و کم‌تری را با خانواده می‌گذراند، فقط هفته‌ای یک روز به خانه می‌آمد، در نتیجه به ندرت همدیگر را می‌دیدیم. او دفترچه حاوی نوشته‌ام را از من گرفت، ورقش زد و بعد در کیف دستی‌اش گذاشت؛ حتی نمی‌دانستم عنوان نوشته‌ام را دیده است یا نه. بی‌صبرانه منتظر شنیدن نظرش بودم… … بعد از ناهار دیگر طاقتم طاق شد و از او درباره نوشته‌ام پرسیدم. پدر رفت و کیف دستی‌اش را آورد، دفترچه‌ام را درآورد و گفت درباره این موضوع مطالب مشابه زیادی نوشته شده. بهتر است حواسم را روی موضوع اساسی‌تری متمرکز کنم. به من توصیه کرد بیش از هرچیز، بسیار مطالعه کنم و ذهنم را پرورده‌تر کنم. در این صورت، باید حواسم را روی چه موضوعی متمرکز کنم؟ چه موضوعی می‌تواند اساسی‌تر از اندیشیدن درباره بهترین نحوه سازماندهی جامعه بشری باشد؟