فریدا

«من واقعیت خودم را نقاشى می‌کنم. فقط همین را می‌دانم که نقاشى می‌کنم زیرا محتاج نقاشى‌ام، و همیشه هرچه را از ذهنم می‌گذرد، بى هیچ فکر و ملاحظه‌ی دیگرى بر بوم می‌کشم.» آنچه از ذهن فریدا می‌گذشت و به هنرش راه می‌یافت، برخى از بدیع‌ترین و شورانگیزترین تصاویر قرن بیستم بود. او با نقاشى‌کردن از خودش در حال خونریزى، گریستن و شکستن، ماهیت درد خود را به هنرى صریح و درخور توجه که با شوخ‌طبعى و خیال‌پردازى تعدیل می‌شد بدل می‌کرد. خودزندگی‌نامه مصور فریدا که همواره خاص و شخصى است، و بیش از آنکه به‌لحاظ گستره فراگیر باشد، جستجوگرانه است، شدت و قدرت عجیبى دارد؛ قدرتى که می‌تواند توجه بیننده را به شیوه‌ی عذاب‌آورى به خود جلب کند.