پادشاه مارها

در زندگی چیزهایی وجود داشت که دیلارد وین ارلی جوان، بیش از شروع کلاس‌هایش در دبیرستان فارست‌ویل از آنها واهمه داشت. البته این موارد انگشت‌شمار بودند، ولی درهرحال مواردی وجود داشت. یکی از آنها فکرکردن در مورد آینده بود. دیل از فکرکردن درباره‌ی آینده هیچ لذتی نمی‌برد. او علاقه‌ی چندانی نداشت که در‌خصوص مسائل مذهبی با مادرش صحبت کند. صحبت در خصوص مذهب، هرگز به او احساس شادی یا رستگار شدن نمی‌داد. او از اینکه مردم اغلب با شنیدن نام خانوادگی او، پرده از اسرار هویتش برمی‌داشتند، نفرت داشت. این موضوع ندرتا به مکالمه‌ای ختم می‌شد که دیل به آن علاقه داشته باشد. او همچنین علاقه‌ای به ملاقات پدرش، پاستور دیلارد ارلی بزرگ در زندان ریوربند نداشت. او آن روز قصد نداشت برای ملاقات با پدرش عازم نشویل شود، ولی حسی سرزنشگر از ترسی شکل‌نگرفته، وجودش را فراگرفته‌بود و دیل دلیل آن را نمی‌دانست. شاید دلیلش این بود که مدرسه‌ها فردای آن روز باز می‌شدند ولی این‌دفعه شروع مدرسه در او حسی برمی‌انگیخت که با سال‌های گذشته تفاوت داشت. تنها دلیل خوشحالی او از بازگشایی مدرسه شور و شوق دیدن لیدیا بود. حتی بدترین روزها در کنار لیدیا، برای او دلپذیرتر از بهترین روزها بدون لیدیا بودند. دیل از نواختن گیتار دست کشید. به جلو خم شد و در دفتر تمرین ارزان‌قیمتش که درست در مقابلش روی زمین پهن بود چیزی نوشت. دستگاه تهویه‌ی مطبوع به خس‌خس افتاد. گویا در مقابل گرمی و خفگی اتاق نشیمن کم آورده بود.