در جست و جوی آدری

مامان درحالی‌که صدای تق‌تق کفش‌هاش شنیده می‌شه به سمت هال می‌ره و چند لحظه بعد صدای در ورودی منزل به گوش می‌رسه.
من بدون اینکه سرم رو از روی کتابم بلند کنم می‌گم: «تو مریضی.» فرانک جوابم رو نمی‌ده. اون دوباره غرق بازی‌کردن شده. من صفحه رو ورق می‌زنم و هم‌زمان به چیزهایی که فرانک زیر لب می‌گه گوش می‌دم و به این فکر می‌کنم که آیا برم یک لیوان شیر کاکائوی داغ برای خودم بریزم یا نه که یک‌دفعه یکی با شدت تمام به پنجره‌ی اتاق می‌کوبه. البته از سمت بیرون.
«فرااااااااااااااااانک!!!»
من از جا می‌پرم و احساس می‌کنم از شدت ترس نفسم بالا نمیاد. مامان پشت پنجره ایستاده و به داخل خیره شده و صورتش شبیه چهره‌ی یک هیولای شیطان‌صفت شده. منظورم اینه که من هرگز مادرم رو تا این حد ترسناک ندیده بودم.
مامان فریاد می‌زنه: «کریس! بیا اینجا! من مچش رو گرفتم!»
آخه مامان چطور تونسته بره اونجا؟ پنجره‌های اتاق بازی چیزی حدود دو متر و نیم از زمین بیرون فاصله دارن.
من نگاهی به فرانک می‌ندازم. به نظر می‌رسه که فرانک هم واقعاً ترسیده باشه. اون بازی ال او سی رو بسته ولی مامان درهرصورت دیده که اون مشغول بازی بوده. منظورم اینه که امکان نداره مامان ندیده باشه.
من می‌گم: «پوستت کنده‌ست.»