کتاب «معادله‌ی ثروت» نوشته‌ی اسکات گالوی، تلاشی بی‌پرده، عمل‌گرایانه و گاه بی‌رحمانه برای رمزگشایی از معمای ثروت و امنیت مالی است. گالوی در این کتاب، با تکیه بر تجربه‌ی دهه‌ها حضور در عرصه‌ی سرمایه‌گذاری، آموزش دانشگاهی، کارآفرینی و مشاهده‌ی رفتار اقتصادی نسل‌ها، فرمولی ساده اما عمیق را برای ایجاد امنیت مالی پیشنهاد می‌کند؛ فرمولی که در ظاهر ممکن است ساده به نظر برسد اما نیازمند انضباط، واقع‌بینی و تفکر انتقادی است.
هسته‌ی مرکزی کتاب حول چهار مؤلفه‌ی کلیدی می‌چرخد که گالوی آن‌ها را عناصر جبری ثروت می‌نامد: زمان، شانس، تنوع مهارت و تمرکز. این عناصر در کنار یکدیگر، بنیان مدل فکری او را درخصوص دستیابی به استقلال مالی می‌سازند. گالوی با استفاده از روایت‌های شخصی، مشاهدات اقتصادی و تحلیل رفتار مالی انسان‌ها، نشان می‌دهد که چگونه این چهار عنصر می‌توانند با هم کار کنند تا فرد را از اضطراب مالی رها کرده و به نوعی آزادی وجودی برسانند.
از نگاه گالوی، ثروت فقط مقدار پولی نیست که در حساب بانکی‌تان دارید، بلکه توانایی شما برای کنترل زمان، استقلال از اضطراب شغلی و داشتن انتخاب در زندگی است. او تأکید می‌کند که پول وسیله است، نه هدف و اگر به ابزار تبدیل شود، می‌تواند آزادی‌آفرین باشد. در غیر این صورت، صرفاً منبعی از فشار، رقابت و مقایسه‌ی بی‌پایان است.
گالوی مفهوم زمان را نخستین و شاید مهم‌ترین متغیر در معادله ثروت معرفی می‌کند. او توضیح می‌دهد که زمان هم ارزشمندترین دارایی ماست و هم تنها منبعی است که غیرقابل بازگشت است. هرچه زودتر فرآیند سرمایه‌گذاری و انباشت دارایی را آغاز کنید، اثر ترکیبی یا بهره‌ی مرکب قدرتمندتر خواهد بود. درواقع، او سرمایه‌گذاری زودهنگام را نوعی دوپینگ زمانی می‌داند که می‌تواند حتی بر محدودیت‌های درآمدی غلبه کند.
دومین عنصر شانس است. نویسنده برخلاف نگرش رایج، شانس را پدیده‌ای صرفاً تصادفی نمی‌داند. او معتقد است می‌توان با افزایش تعامل اجتماعی، تلاش در محیط‌های پویاتر و توسعه‌ی روابط انسانی، احتمال برخورد با فرصت‌های شغلی یا سرمایه‌گذاری بهتر را افزایش داد.
عنصر سوم، تنوع مهارتی یا همان قابلیت انطباق با محیط‌های کاری متغیر است. گالوی با ذکر تجربیات شخصی خود در دنیای کارآفرینی و آموزش، تأکید می‌کند که ارزش‌افزوده‌ی انسانی دیگر فقط در تخصص نیست، بلکه در توانایی یادگیری مستمر و جابه‌جایی بین حوزه‌هاست.
اما شاید مهم‌ترین و درعین‌حال چالش‌برانگیزترین مؤلفه‌ی این فرمول تمرکز است. گالوی در این بخش به سراغ روان‌شناسی پول، خواسته‌های سیری‌ناپذیر انسان و وسوسه‌ی مصرف‌گرایی مدرن می‌رود. او هشدار می‌دهد که در عصر شبکه‌های اجتماعی، وسوسه‌ی مقایسه و نمایش، ذهن بسیاری را از مسیر انباشت ثروت منحرف می‌کند. تمرکز، از نظر او، توانایی نادیده‌گرفتن حواس‌پرتی‌هاست؛ توانایی گفتن «نه» به لذت‌های آنی دربرابر امنیت مالی بلندمدت. او بر بودجه‌بندی شخصی، اجتناب از بدهی بد و زندگی زیر توان مالی تأکید می‌کند.
«معادله‌ی ثروت» نه یک کتاب انگیزشی است و نه صرفاً راهنمای سرمایه‌گذاری، بلکه اثری است در مرز میان روان‌شناسی، اقتصاد رفتاری، جامعه‌شناسی و تجارب شخصی. گالوی نشان می‌دهد که امنیت مالی یک فرمول ریاضی صرف نیست، بلکه الگویی از رفتارهای پایدار، تصمیمات درست و خودشناسی مستمر است. او به خواننده می‌آموزد که چگونه با پذیرش محدودیت‌ها، تمرکز بر توانمندی‌ها و درک نقش زمان و شانس، آینده‌ای با آرامش بیشتر بسازد.

قسمتی از کتاب معادله‌ی ثروت نوشته‌ی اسکات گالوی:
به‌رغم قدرت و اهمیت آن، عملکرد ما در فهم و درک زمان افتضاح است. اذهان ما آشفته‌بازاری از راهکارهای معیوب و احتمالات غلط را در خود جای داده است. (برخی پژوهشگران ذهن انسان را چون صورت مجموعه‌ای از توهمات توصیف می‌کنند). بیایید آزمایشی ساده انجام دهیم: برای تعطیلات نه‌روزه برنامه‌ریزی کرده‌اید، اما در آخرین لحظه متوجه می‌شوید که باید در یکی از روزهای مرخصی سر کار حاضر شوید. چه بدبختی بزرگی! سناریوی قبل را فراموش کنید و حالا این‌بار تصور کنید که برای تعطیلات سه‌روزه، برنامه‌ریزی کرده‌اید و بار دیگر متوجه می‌شوید که یکی از روزها را باید کار کنید. آیا تفاوتی ایجاد شد؟
درک ما از زمان، با همان خطاهایی مواجه است که دید ما از فاصله‌ی فیزیکی را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد، ما زمان را به‌شدت کوتاه می‌کنیم. از تعدادی افراد خواسته شد که درباره‌ی رویدادی ناخوشایند (که ممکن است در آینده رخ دهد) فکر کنند. ذهن آنان رویداد را بدتر از آنچه قرار بود اتفاق بیفتد، به تصویر کشید. سپس، هنگامی‌که از این افراد خواسته شد که در مورد فاصله‌ی زمانی میان دو رویداد ناخوشایند پیش‌بینی کنند (مثلاً آیا هر دو رویداد در یک هفته رخ خواهند داد؟ آیا یکی پس از دیگری، یا در زمان نزدیک به هم اتفاق می‌افتند یا از نظر زمانی دور از هم هستند؟) متوجه شدند که ما فاصله‌ی میان دو رویداد پیش روی را بسیار دورتر از فاصله‌ی زمانی برنامه‌ریزی‌شده در آزمایش تصور می‌کنیم. درست همان‌طور که پولی که اکنون در دست دارید از همان مقدار پول در آینده ارزشمندتر است، ما رویدادهای آینده‌ی نزدیک را مهم‌تر از رویدادهای متأخر ارزیابی می‌کنیم. (مانند بسیاری دیگر از پیچیدگی‌های شناختی که در مغز رخ می‌دهد، این موضوع هم چندان غیرمنطقی نیست. رویدادهایی که وقوع آن‌ها در آینده‌ی دور پیش‌بینی می‌شود، نسبت به رویدادهای نزدیک‌تر از احتمال وقوع کمتری برخوردار هستند، با این وجود، اختلال در ادراک را موجب می‌شود.
گذر زمان ما را فریب می‌دهد و این به‌ویژه در مورد سرمایه‌گذاری بسیار صادق است. در یادآوری عملکرد گذشته هم از سوگیری مثبت استفاده می‌کنیم: سرمایه‌گذاری‌های موفق بهتر از سرمایه‌گذاری‌های ناموفق در ذهن ما می‌ماند و همین رویکرد در ارزیابی از آینده نیز انعکاس می‌یابد و اعتمادبه‌نفس را بیش از اندازه بالا می‌برد. مگر اینکه کسی باشد که بتوانیم او را برای شکست‌های گذشته سرزنش کنیم. کسانی که مشخصاً قضاوت ما درباره‌ی توانایی‌هایمان را تحریف می‌کردند. (نگهداری دقیق سوابق، مانند پادزهر عمل می‌کند.)