چرا ممنوعیت کتاب و تهدید کتابداران در مدارس ایالات متحده به‌شدت افزایش یافته است؟
براساس گزارش وضعیت کتابخانههای امریکا که دفتر آزادی فکری انجمن کتابخانههای امریکا ALA ارائه داده است، تحریم‌ها و تهدیدها علیه کتابداران در ایالات متحده افزایش یافته است.
یورو نیوز گزارش می‌دهد: در سال ۲۰۲۱ در مقایسه با سال ۲۰۲۰، تعداد «چالش‌های» کتاب تقریباً دو برابر در سراسر کشور گزارش شده است. این انجمن در سال گذشته، ۷۲۹ چالش را در نزدیک به ۱۶۰۰ کتاب در مدارس دولتی و کتابخانه‌ها یافت. این بالاترین میزانی است که ALA در ۲۰ سال ارزیابی دیده است.
به گفته‌ی ALA «چالش» برای یک کتاب، شکایتی رسمی و کتبی است که به کتابخانه یا مدرسه ارسال شده و درخواست حذف مطالب به دلیل نوع محتوا یا نامناسب بودن را دارد.
دو کتاب اصلی چالش‌برانگیز، رمان گرافیکی مایا کوبابه «جنسیت عجیب: یک خاطره» و اثر جاناتان اویسون «پسر چمنی» هدف قانون‌گذاران جمهوری‌خواه قرار گرفته‌اند.
سال گذشته گلن یانگکین از تصمیم هیئت مدیره‌ی یک مدرسه محلی مبنی بر ممنوعیت این دو کتاب به‌عنوان بخشی از نامزدی موفق خود برای فرمانداری ویرجینیا بهره برد. هنری مک‌مستر، فرماندار کارولینای جنوبی نیز پشت تصمیم هیئت مدرسه برای ممنوعیت «جنسیت کوئیر» ایستاد.
در نوامبر سال گذشته، گزارش‌هایی مبنی بر هجوم والدین به سالن شهرداری اسپوتسیلوانیا در ویرجینیا منتشر شد تا همه‌ی کتاب‌های به‌زعم آن‌ها «مشکل‌دار» را از مدارس حذف کنند.
رمان‌هایی با مضامین نژادی و جنسی آثاری هستند که عموم والدین خواستار حذف آن‌ها از کتابخانههای دبیرستان‌ها هستند. به‌تازگی مت کراوز، نماینده ایالت تگزاس خواستار حذف ۸۵۰ کتاب از برنامه درسی مدارس شده است.
در ماه مارس سال جاری، ران دیسانتیس فرماندار فلوریدا قانونی را امضا کرد تا مدارس ابتدایی را مجبور کند فهرستی قابل جست‌وجو از همه‌ی کتاب‌های موجود در کتابخانههای خود را برای والدین ارائه دهند.
از سوی دیگر واکنش نویسندگان به این اتفاقات نیز جالب توجه بوده است. کوبابه گفته: من فکر می‌کنم بخش بزرگی از کتاب‌های ما که این همه مورد توجه قرار می‌گیرند به خاطر این است که برنده‌ی جایزه شده‌اند و در نهایت توسط کتابخانههای سراسر کشور خریداری می‌شوند.
دبورا کالدول استون مدیر ALA به AP گفته است که یک سال پیش، ممکن بود روزی یک و شاید دو گزارش در مورد کتابی که در یک کتابخانه به چالش کشیده می‌شد دریافت کنیم، اما اکنون روزانه سه، چهار یا پنج گزارش دریافت می‌کنیم. بسیاری از آن‌ها نیاز دارند تا ابعاد گوناگون قضیه برایشان تشریح شود و برخی نیاز به حمایت دارند. بدین ترتیب ما دائماً در حال گفت‌وگوی تلفنی هستیم.
