عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
معرفی کتاب: هنر و دانش گوش دادن
«هنر و دانش گوش دادن» کتابی است نوشته‌ی اسکار تریمبولی که نشر هورمزد آن را به چاپ رسانده است. گوش دادن اولین مهارتی است که در رحم مادر خود و در 32هفتگی یاد می‌گیرید؛ پیش از اینکه بتوانید ببینید و حرف بزنید. فرهنگ‌های باستانی خرد گوش‌کردن را جمع‌آوری کرده و با مثال‌هایی از پیشینیان خود به نسل بعد منتقل کردند.
گوش دادن یک مهارت، راهبرد و تمرین است؛ راهی برای توازن شیوه‌ی ارتباط شماست. به جای اینکه به‌دنبال یک ایده‌ی جدید، یا یک نکته، ترفند یا روش باشید، می‌توانید گوش دادن خود را در هر لحظه و هر جلسه ارتقا دهید. گوش دادن عملی کاربردی و قابل اجراست. تمام کاری که باید انجام بدهید این است که روی بهتر شدن خود نسبت به گفت‌وگوی قبلی تمرکز کنید.
نویسنده می‌گوید: یکی از لذت‌های کاری من، مدیریت پادکستِ برنده‌ی جایزه‌ی اپل، «گوش دادن عمیق» است. این پادکست مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با صدها شنونده در سراسر جهان، از مراقب پرواز و مهندسان آکوستیک تا کارشناسان زبان بدن و مترجمان زبان اشاره، قضات و روزنامه‌نگاران است. طی این مصاحبه‌ها من الگویی را در گوش دادن آن‌ها شناسایی کردم که نشان می‌دهد یک شنونده‌ی خوب چگونه است و چه مشخصاتی دارد. این ویژگی‌های مشترک شنونده‌ی خوب شامل کنجکاوی، انعطاف‌پذیری و گشودگی است.
این مصاحبه‌ها رویکرد من به گوش دادن را تغییر دادند. در این کتاب شما می‌توانید به این کارشناسان گوش بدهید که مهارت یا ذهنیت خاصی که هنگام گوش‌دادن به بحث‌های حساس را به کار می‌برند برمی‌شمارند.
در دهه‌ی گذشته من در پژوهش‌های مستقل درباره‌ی گوش دادن بسیار تحقیق کرده‌ام تا بفهمم که چه چیزی مانع گوش دادن افراد است.
من خلق این کتاب را نه با نوشتن، که با گوش دادن آغاز کردم. بسیاری از خوانندگان، شنوندگان و مراجعان از من خواستند که کتابی جامع درباره‌ی «شیوه‌ی گوش دادن» بنویسم. این کتاب طی صد وبینار با گروهی پنجاه نفره تکامل پیدا کرد؛ من در این جلسات به بازخوردهای آن‌ها درباره‌ی ساختار و محتوای کتاب گوش می‌دادم. هر فصل را که می‌نوشتم بازخورد می‌گرفتم و به نظرات مختلفی در طی بحث‌ها و تصمیم درباره‌ی عنوان کتاب گوش می‌دادم. تلفیق دیدگاه‌های این افراد فرآیندی آگاهی‌بخش بود.
پنج سطح گوش دادن وجود دارد که هر کدام پایه و بنیان سطح بعدی هستند. این کتاب به ترتیب هر سطح را بررسی می‌کند:
خود شما: آماده شوید که گوش کنید، توجه کنید و توجه بدهید.
محتوا: شنیدن، دیدن و حس کردن.
بافت: پیشینه را بررسی کنید و توجه کنید که چطور گفته می‌شود.
ناگفته‌ها: روی ناگفته‌ها تمرکز کنید.
معنا: در جست‌وجوی معنای آن‌ها گوش کنید.
و مهم‌تر از همه اینکه برای شنیده شدن، باید بدانید چگونه گوش دهید!
قسمتی از کتاب هنر و دانشِ گوش دادن:
بیایید تفاوت بین توجه کردن و توجه دادن را کشف کنیم. توجه کردن مانند نوعی مالیات است. یک وظیفه، تعهد یا مسئولیت است. سرسری وانمود می‌کنید؛ زیرا احساس می‌کنید که این روش اجتماعی قابل‌قبولی در مکالمه است. وقتی توجه می‌کنید، تمرکزتان روی خودتان است. از جانب خودتان به بحث گوش می‌دهید. اگر مسافری معمولی هستید که به اعلان ایمنی پرواز گوش می‌دهید، توجه می‌کنید. این کار را انجام می‌دهید؛ زیرا باید گوش کنید. طرز فکر شما این است که اطلاعاتی هستند که باید گفته شوند. بنابراین سرسری گوش می‌دهید. می‌دانید که آن‌ها چه می‌خواهند بگویند؛ زیرا قبلاً آن را شنیده‌اید. می‌توانید اعلان ایمنی پرواز را از بر بخوانید. تصور کنید در آن پرواز، در ارتفاع 30 هزار پایی، خلبان، درحالیکه شما در حال تجربه‌ی تلاطم هستید، توضیح دهد که خدمه باید اعلان ایمنی پرواز را (برای مسافران) بخوانند. به‌سرعت توجه‌تان را از خلبان به خدمه منتقل می‌کنید که اطلاعات مربوط به اعلان ایمنی پیشاپرواز را در اختیارتان قرار می‌دهد. در این لحظه، حواستان را کاملاً جمع می‌کنید. هیچ‌چیز مانع تماشا کردن و گوش دادن به اعلان ایمنی نخواهد شد.
همان‌طور که خدمه خروجی‌ها را توضیح می‌دهند، تعداد ردیف‌های خروجی را می‌شمارید و مطمئن می‌شوید که دقیقاً به نزدیک‌ترین خروجی‌ای نگاه می‌کنید که خدمه‌ی پرواز به شما نشان می‌دهند. مصرانه می‌خواهید بدانید نزدیک‌ترین خروجی در جلو چیست، درحالیکه به یاد می‌آورید خدمه‌ی پرواز گفتند که نزدیک‌ترین خروجی می‌تواند پشت سرتان باشد.
در این لحظه توجه‌تان محدود می‌شود و تمرکز دقیق است زیرا هیچ‌چیز برایتان مهم‌تر از درک این دستورالعمل‌های ایمنی نیست. کارت ایمنی پرواز را از جیب صندلی‌تان که تا‌به‌حال به آن نگاه نکرده‌اید، درمی‌آورید. کارت ایمنی را با حواس جمع می‌خوانید. اطلاعات کارت ایمنی را که موقعیت‌تان، صندلی‌تان و خروجی را نشان می‌دهد مطالعه می‌کنید.
توجه شما محدود و منعطف است. چه بخواهید توجه کنید یا توجه بدهید، مهم است که درک کنید نه درست است و نه اشتباه؛ انتخاب این است که در لحظه توجه‌تان را به کجا معطوف کنید و در موقعیت، بافت یا رابطه‌ی فعلی چه چیزی مناسب است. وقتی توجه می‌کنید، احساس مجبور شدن، منحصر شدن و محدود شدن می‌کنید که باعث می‌شود گوش دادن مانند وظیفه یا کاری روزمره باشد. توجه‌کردن بیشتر در هنگام برخورد با موقعیت‌ها و روابط شناخته‌شده، موضوعات معمول با مسیرهای قابل‌پیش‌بینی مؤثر است.