عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
معرفی کتاب: زمینه و روایت در عکاسی
«زمینه و روایت در عکاسی» کتابی است نوشتهی مشترک ماریا شورت، سری ـ کارتینیلیت و اِلیساوِت کالپاکسی که نشر کتاب پرگار آن را به چاپ رسانده است. بسیاری از ما با عکسها احاطه شدهایم؛ آنها نقشها و عملکردهای مختلفی را در درون و اطراف زندگی ما ایفا میکنند. از تصاویر تبلیغاتی و عکسهای خبری گرفته تا آثار هنری روی دیوارهای گالری یا درون مجموعههای دیجیتال، تصاویر عکاسی به حضوری فراگیر در فرهنگ معاصر تبدیل شدهاند. از سلفیهایی که با تلفن همراه میگیریم تا برنامههای کاربردی متمایزتر و تخصصیتر، مانند عکاسی پزشکی برای کمک به مطالعات علمی، از جمله کاربردهای عکس در استفادهی روزمرهی آن است. عکسها برای برخی از ما، ممکن است یکی از باارزشترین داراییهایمان باشند.
عکسها از گذشته میگویند؛ آنها میتوانند حاویِ اطلاعات و خاطرات باشند، در ساخت هویت و ایجاد روابطمان با دیگران به ما کمک کنند و تأثیرگذار باشند. عکسها میتوانند اشتراکگذاری ایدهها، مفاهیم و باورها را ترویج دهند. آنها همچنین میتوانند حقیقت را تحریف کنند؛ عکسها میتوانند کارهای تبلیغاتی بسیار ذهنی و انتزاعی باشند، میتوانند مسئولانه یا غیرمسئولانه ایجادشده و مورد استفاده قرار گیرند. عکسها، مانند بسیاری از اشکال ارتباط بصری، ایدئولوژیهای خاصی را منعکس و ترویج میکنند.
زمینهی (Context) برای چگونگیِ انتقال معنایِ تصاویر عکاسی بسیار مهم است. زمینه میتواند بهعنوان شرایطی توصیف شود که محیط و زمینه را برای یک رویداد، بیانیه یا ایده شکل داده و فراهم کند. زمینه در عکاسی میتواند به محتوای عکس، قرارگیری آن در ارتباط با کلمات یا تصاویر دیگر، مکان نمایش یا جایی که با آن مواجهه یا منتشر میشود و بافت اجتماعی، فرهنگی، تاریخی و جغرافیاییِ گستردهتر اشاره داشته باشد. روایت، به حکایتِ گفتاری یا نوشتاریِ رویدادهای مرتبط اشاره داشته و داستانی است که میتواند یک ایده را منتقل کند.
در استفاده از عکاسی برای گفتنِ یک داستان یا انتقال یک ایده، برای ایجاد و توسعهی چارچوبهای مرجع و زمینههای خاص، میتوان از تکنیکهای داستانسراییِ بصری برای داستان استفاده و توجه مخاطبان را جلب کرد و به آنها امکان داد تا به شیوهای با داستان و قصد و هدفِ آن ارتباط برقرار کنند. به عبارت دیگر، برای افزودنِ معنا و انسجامبخشی به یک تکعکسِ مستقل یا مجموعهای از تصاویر، از تکنیکهای داستانگویی استفاده میشود. برای تسهیل ارتباطِ بصری، زمینه و روایتِ عکس به روشهای مختلفی میتواند مؤثر واقع شود.
این کتاب، مفاهیم و مکانیسمهای پشتِ فرآیند تصویرسازی در رابطه با زمینه و روایت را بررسی میکند. این کتاب، مقدمهای برای برخی ایدههای نظری فراهم میکند که زیربنای عمل و بحثِ عکاسی معاصر هستند و این تحلیل را گسترش میدهد تا بررسی کند که چگونه عکاسان و هنرمندان از استراتژیهایی برای توسعهی یک زبان بصری منسجم استفاده کردهاند. این کتاب، عکاسی را یک تلاشِ خلاقانه و آکادمیک میداند که برای دانشجویان و عکاسان علاقهمند در نظر گرفته شده تا درکِ خود از رابطهی بین عمل و نظریه را تقویت کنند؛ زیرا رویکردهای بصریِ خاصی را برای ساختِ تصویر تعریف میکند. در عین حالی که امکان یادگیریِ تکنیکهای عملی و شرکت در بحثهای نظری وجود دارد، اما در عمل هیچ فرمولِ تجویزشدهای وجود ندارد. عکاسِ خلاق و متفکر، براساس درکِ نظریِ رویکرد شخصیِ خود در رابطه با زبان بصری، در مورد کاربرد مناسبِ تکنیکها تصمیم میگیرد.
قسمتی از کتاب زمینه و روایت در عکاسی:
ویلیام جِی. میچل در کتابِ «چشمِ بازسازیشده» اصطلاح پساعکاسی را ابداع کرد، جایی که ماهیت در حالِ تغییر و کاربری عکاسی را با ظهور فناوری دیجیتال، صحت و راستگویی آن در عصر دستکاریِ دیجیتال و همچنین پیامدهای اخلاقیِ آن را بهطور انتقادی مورد بررسی قرار داد. برای هنرمندانی که از اینترنت بهعنوان منبعِ خود استفاده میکنند، رشد قلمروِ دیجیتال فرصتهای زیادی را ارائه کرده است. درحالیکه امروزه هنرمندانی هستند که اشکال سنتیِ عکاسی را تولید میکنند، آثار بسیاری از عکاسان هنریِ معاصر در مقیاس بزرگ به نمایش درآمده و با اشکال ساختارگرا یا پرفورمنس، همراه با حالتهای سینمایی یا به عنوان بخشی از یک اینستالیشن سرکار دارند. استِفِن کلارک بیان میکند که اصطلاح «پساعکاسی» «ظاهراً، الحاقیه و مکملی برای پایان دادن به شیوههای مدرنیستیِ کلاسیک با هدفِ خلوصِ اسلوبها و فرم است». او به مرجعِ «حوزهی توسعهیافتهی عکاسی» توسط جورج بیکر، مورخ هنر استناد میکند که برای ایجاد عرصهی گستردهی عکاسیِ معاصر که رسانههای دیگر مانند فیلم، ویدئو و پرفورمنس را در بر میگیرد، مدل روزالیند کراوس را به عاریه گرفته است. زمینههای ارائهی عکاسی نیز به گالریهای مجازی آنلاین و صنعتِ روبهرشدِ انتشار کتاب گسترش یافته و شیوههای ارائه، با سایر اشکال هنری و شیوههای ترکیبیِ رسانهای به تعاملاتی پویاتر تبدیل شده است.