کودک و جنگل

حس معصوم کودکی همیشه در ناخودآگاه ما هست وگرچه به‌مرورِ بلوغ و گذر عمر، آرام‌آرام زیر لایه‌های نامحسوس روانی‌مان می‌خزد اما هرگز معدوم نمی‌شود و اگر با زنگار پلیدی‌ها مکدر نگردد همواره مهم‌ترین بخش هستی‌آگاهانه‌ی ما یعنی "یادمان ازلی روح" را در خود حفظ می‌کند، یادمانی که در احوالات بعدی و ناملایمات زندگی چون فانوسی در پس حواسمان می‌درخشد تا ماَوای رویایمان را در دریای ظلمت زندگی گم ‌نکنیم، در سایه‌های فژاک جنگل پلیدیِ مردمان و راه‌بردن دوباره به‌سوی ملکوت کودکی، نور بهشتی یا مهر مادرانه‌ی آن بهروزی‌های فراتر از آرزو. این داستان سفری پربار است در آفرینش این معنای مآلوف.