وزن رازها (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ107)

از روزی که مادرم مرده، یک‏بند باران باریده است. نزدیک پنجره‏ای مشرف به خیابان، نشسته‏ام. در دفترکار وکیلِ مادرم که تنها یک منشی بیشتر ندارد، منتظرم تا وکیل بیاید. به اینجا آمده‏ام تا تمام مدارک مربوط به انحصار وراثت را امضا کنم. پول، خانه و گلفروشی‏ را که مادرم از زمانِ مرگ پدرم، خودش اداره می‏کرد. پدرم از سرطان معده درگذشت، هفت سالِ پیش. من تنها فرزند خانواده و تنها وارث شناخته‏شده‏ی آنها هستم. مادرم دلبسته‏ی خانه‏اش بود. خانه‏ای قدیمی با پرچینی از گل و درختچه. پشتِ خانه باغی است با یک آبگیرِ مدورِ کوچک، قطعه زمینی برای سبزیکاری و در گوشه‏ای، چند درخت. والدینم کمی بعد از خریدنِ خانه، در میان درخت‏ها، گلِ کاملیا کاشته بودند. مادرم عاشقِ گل کاملیا بود. سرخی گل کاملیا به همان تندیِ رنگِ سبزِ برگ‏هایش است. گل‏ها در آخر فصل، یکی یکی می‏ریزند، بی آنکه شکل و فرمشان را از دست بدهند؛ گلبرگ، پرچم، و مادگی‏اش سالم می‏مانند و از آن جدا نمی‏شوند. مادرم گل‏ها را وقتی تازه بودند، از روی زمین جمع می‏کرد و آنها را توی آبگیر می‏انداخت. آن گل‏های سرخ با محور زرد رنگشان، به مدت چند روز روی آب شناور می‏ماندند. یک روز صبح، او به پسرم گفت: «دلم می‏خواهد مثل سوباکی بمیرم.»