وقتی نیچه گریست

«وقتی نیچه گریست» رمانی فلسفی-روان‌کاوانه از اروین یالوم، روان‌پزشک و نویسنده‌ی برجسته‌ی معاصر است که نخستین‌بار در سال ۱۹۹۲ منتشر شد. این کتاب، با بهره‌گیری از تخیل ادبی و واقعیت‌های تاریخی، دیداری خیالی میان فریدریش نیچه، فیلسوف آلمانی، و یوزف برویر، پزشک و روان‌کاو نامدار و استاد زیگموند فروید، را روایت می‌کند. داستان در وینِ قرن نوزدهم می‌گذرد؛ جایی که لو آندره‌اس-سالومه، زن اندیشمند و نویسنده، برویر را متقاعد می‌کند تا با نیچه دیدار کند و او را از اندوه و ناامیدی عمیقش نجات دهد. در این مسیر، گفت‌وگوهایی میان فیلسوف و پزشک درمی‌گیرد که هم به مباحث روان‌کاوی نزدیک است و هم به پرسش‌های فلسفی درباره‌ی آزادی، اراده، عشق، مرگ و معنای رنج. یالوم در این اثر، با تلفیق روان‌پزشکی و فلسفه، روایتی جذاب و اندیشه‌برانگیز می‌آفریند؛ رمانی که در عین وفاداری به فضای تاریخی، تخیلی خلاقانه دارد و درون‌مایه‌های ژرف فلسفی را در قالب داستانی گیرا بیان می‌کند. «وقتی نیچه گریست» کتابی است که مرز میان ادبیات، روان‌کاوی و فلسفه را درمی‌نوردد و مخاطب را به تأملی عمیق درباره‌ی خویشتن و معنای زیستن فرامی‌خواند.