درمان شوپنهاور

جولیوس به‌اندازه‌ی دیگران بلد بود درباره‌ی زندگی و مرگ موعظه کند. با رواقیونی که می‌گفتند: «ما به‌محض تولد مردن آغاز می‌کنیم» و با اپیکور که می‌گفت: «آنجا که من هستم، مرگ نیست و آنجا که مرگ هست، من نیستم. پس ترس از مرگ چرا؟» هم‌عقیده بود. در جایگاه یک طبیب و یک روانپزشک، این‌جور دلداری‌ها را در گوش محتضران زمزمه کرده بود. با اینکه باور داشت این تأملات موقرانه و غمناک برای بیمارانش مفید است، هرگز تصور نمی‌کرد برای خودش هم کاربرد داشته باشد. دست‌کم تا آن لحظه‌ی هولناک چهار هفته پیش که زندگی‌اش را برای همیشه دگرگون کرد. لحظه‌ای در معاینات پزشکی معمول سالیانه. پزشک داخلی‌اش، هرب کاتس -یک دوست قدیمی و هم‌دوره‌ی دانشکده‌ی پزشکی- تازه معاینه‌اش را تمام کرده بود و مثل همیشه به جولیوس گفت لباسش را بپوشد و از اتاق معاینه نزد او بیاید تا گزارش را بشنود. هرب پشت میزش نشست و پرونده‌ی جولیوس را زیرورو کرد. «در کل به‌عنوان یک مرد شصت ‌و پنج‌ساله‌ی بدترکیب اوضاعت حسابی روبه‌راهه. پروستات داره یه کم بزرگ می‌شه، ولی مال منم همین‌جوره. آزمایش‌های خونی، کلسترول و چربی‌ها تنظیم شده‌اند: داروها و رژیم غذایی‌ت کارشون رو خوب انجام داده‌اند. این نسخه‌ی لیپیتورت در کنار دویدن، کلسترولت رو به‌اندازه‌ی کافی پایین آورده. پس می‌تونی به خودت یه زنگ تفریح بدی، گهگاه یه تخم‌مرغ بخور. من یکشنبه‌ها صبح دوتا باهم می‌خورم. این هم نسخه‌ی سین‌تیروئید. دوزش رو یه کم بالا می‌برم. غده‌ی تیروئیدت داره یواش‌یواش تعطیل می‌شه. سلول‌های به‌دردخور تیروئید دارن می‌میرن و جاشونو به بافت همبند می‌دن. همون‌جور که می‌دونی، این وضع کاملا خوش‌خیمه. برای همه‌مون اتفاق می‌افته؛ خودم هم داروی تیروئید می‌خورم. آره، جولیوس، هیچ عضو ما از دست پیری فرار نمی‌کنه. علاوه بر تیروئیدت، غضروف زانوت هم داره ساییده می‌شه، پیازهای موت هم دارن می‌میرن و مهره‌های کمری فوقانی‌ت هم اون‌جور که قبلا بودن، نیستن. دیگه اینکه، یکپارچگی پوستت هم به‌وضوح از دست رفته.