کابل اکسپرس (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ90)

پسر روی نیمکتی نه چندان دور از چهارراهی مسعود، میدان اصلی کابل نشسته است. اسم او زواک است. هفده سال دارد امّا به نظر سیزده‌چهارده ساله می‌رسد. صورتِ بدون مو، شانه‌های باریک، ریزه و مثل برخی افغان‌ها با موهایی به رنگ خرمایی روشن، پوست سفید و چشم‌های سبز. با شلوار جین، تی‌شرتی با عکس تیم فوتبال آرسنال و کفش‌های ورزشی‌اش ظاهر دانش‌آموزی غربی را دارد که خدا می‌داند چه رازی او را به آنجا کشانده است. با کوله‌پشتی‌ای از مارک دی‌جی روی زانوهایش منتظر است.
تا لحظاتی دیگر، فرستاده‌ی داعش وسایل ضروری سفرش را به سرزمین شام _ آن‌طور که تروریست‌ها، سوریه را می‌نامند _ برایش خواهد آورد. فرقه‌ی داعش رو به نابودی است امّا بدون مبارزه از بین نخواهد رفت و زواک نقشه‌ای را که لازم است در اختیار دارد تا از کفّار انتقام بگیرد. ناگهان مردی کنارش می‌نشیند. زواک تردید دارد. آیا همان کسی است که منتظرش است؟ برای اینکه همدیگر را بشناسند رمزی پیش‌بینی شده است. سپس دستی به سوی او می‌خزد و رانش را لمس می‌کند. جا می‌خورد و با بیزاری به مردی که کنارش نشسته نگاه می‌کند.
تازه‌رسیده زمزمه می‌کند: «من اسکناس‌های افغانی دارم. دو هزار تا. می‌خوای؟»
زواک انگار عقربی نیش‌اش زده از جایش می‌پرد. مرد اصرار نمی‌کند. بلند می‌شود و بعد از اینکه جلوِ رویش چند ناسزا می‌گوید محل را ترک می‌کند. زواک دوباره سرجایش می‌نشیند در حالی که قلبش می‌زند و امیدوار است حضور مردِ منحرف، قاصد را فراری نداده باشد. چند دقیقه‌ای در دود عبور و مرور اتومبیل‌ها می‌گذرد و سپس مرد دیگری نزدیک می‌شود. پیرمردی است که دستار به سرش بسته، ریش بلند سفیدش خودنمایی می‌کند و قرآنی در دست دارد.
مرد همان‌طور که می‌نشیند می‌گوید: «درود بر پرودگارت، قادر متعال که در وصف نمی‌گنجد! و سلام بر پیغمبران و ستایش خدایی که پروردگار جهان است.»
زواک به‌طور خودکار پاسخ می‌دهد: «ستایش ابدی برای خداوند است و خدا را شکر.»
این رمز است.