دانش محلی

از مقایسه زندگی اجتماعی با نمایش، برای مدتی بسیار طولانی به‌گونه‌ای گهگاهی استفاده می‌شده است؛ مانند تشبیه جهان به صحنه نمایشی که ما آدم‌های بیچاره در آن نقش ضعیفی را با افاده بازی می‌کنیم، و نظایر آن. دست‌کم از دهه 1930، اصطلاحات صحنه نمایش (به‌ویژه «نقش») یکی از دستمایه‌های گفتمان جامعه‌شناختی بوده است، ولی آنچه به نسبت نوپدید ولی در ضمن مسبوق به سابقه بوده است، دو چیز است: نخست این قضیه که قیاس تمثیلی هنوز به معنای گسترده و نظام‌مندانه معمول نشده، بلکه به سبکی جسته و گریخته گهگاه به آن اشاره‌هایی می‌شده است، و دوم این‌که این نوع قیاس دیگر کم‌تر به‌عنوان «یک نوع معرکه‌گیری» مبتذل و تقلیدی عموما به کار می‌رود و برخلاف نظر ویکتور ترنر انسان‌شناس که آن را یک ساخت قلابی نامیده است، بیش‌تر در قالب یک نمایش ساختمندانه و جدی از آن استفاده می‌شود.

البته این دو نوع تحول قیاس تمثیلی به هم پیوسته‌اند. نظر ساختمندانه درباره ماهیت تئاتر که به‌عنوان یک پدیده ساختگی به آن نگاه می‌کند، به یک نوع چشم‌انداز نمایشی در علوم اجتماعی دلالت می‌کند که بیش تر به رفت‌وآمدهای ما در این صحنه و نقش جزئی و به کاهدان زدن‌ها و تظاهرات عاشقانه ما در نمایش توجه دارد. این نوع دلالت می‌تواند به جهان سیرک اشاره داشته یا نداشته باشد و ما ممکن است در این صحنه سایه‌های متحرک باشیم یا نباشیم، ولی جدی گرفتن قیاس تمثیلی نمایش به معنای آن است که در پشت یک چنین گوشه و کنایه‌های آشنا به دنبال تمهیداتی نمایشی هستیم که جهان جمعی انسان‌ها را می‌سازند. مشکل و نیز حسن قیاس‌های تمثیلی در این است که هردوی این جهت‌گیری‌ها را در بر می‌گیرند و به هم پیوند می‌دهند.