همین حوالی

اخیرا زن جوان بسیار دلربایی به جمعشان اضافه شده است. بقیه خسته به نظر می رسند و اکثرشان چاق و هیکلی اند، با صورت های گرد و لب های از ریخت افتاده. اما این یکی محشر است: ظریف، با موهای تیره ی بلند عقب زده با فرق باز و گونه های برجسته. پیش بند نخی ای که همه ی زن ها پوشیده اند برای او مثل پیراهنی است که خیاط آن را درست قالب تنش دوخته باشد. احساس می کنم خودم بیش تر شبیه بقیه شان هستم، نا مرتب و آشفته. حالا نیم نگاهی به او می اندازم. زیبایی اش حواسم را پرت می کند. اجزای صورتش بی نقصند. بعد خودم را در آینه می بینم و یک بار دیگر به این واقعیت تن می دهم که هرگز چهره ی زیبایی نداشته ام. هر نگاهی در آینه سر خورده ام می کند، به همین خاطر معمولا از آینه ها گریزانم. امروز عجله دارم. بدون قرار قبلی سرم را می اندازم پایین و وارد می شوم. فقط می خواهم لاکم را پاک کنم. هفته ی گذشته دل و دماغ نداشتم و یک رنگ قرمز سیر انتخاب کردم. اما دو روز بعد شروع کرد به ریختن. مدیر سالن می پرسد: «سلام، سینیورا. مانیکور می خواین؟» «امروز وقت ندارم. فقط می خوام لاکم رو پاک کنم. چقدر می شه؟» «برای شما هیچی، مهمون ما. فقط یه انعام به دختره بدین.» می نشینم مقابل آن دختر زیبا. رسمی و جدی، بدون لبخند، خوشامد می گوید. بلافاصله ناخن هایم را وارسی می کند، طوری که انگار مال خودش است. مثل بقیه عجول نیست. دست هایم را به دستش می دهم و چند ثانیه به هم پیوند می خوریم. لبخند می زند و بی آن که سرش را بلند کند، با سایر زن هایی که کنارش نشسته اند حرف می زند. از کارش لذت می برد و تمام مدت حواسش به آن است. لاک را پاک می کند. کاش کارش به این زودی تمام نمی شد. «نظرم عوض شد. می شه لطف یه لاک جدید برام بزنی؟»