لطفا مراقب مامان باشید

آن روز چند دقیقه طول کشید تا بفهمی که همسرت در واگن مترویی که از ایستگاه سئول می‌رفت، نیست؟ فکر می‌کردی پشت سرت است. وقتی مترو در ایستگاه نام یونگ توقف کرد و رفت، سرتاپایت را وحشت فراگرفت. قبل از اینکه بتوانی منبع این حس را پیدا کنی، ناامیدی از اینکه اشتباه دردناکی را مرتکب شدی و نمی‌توانی برای جبرانش به عقب برگردی، ضربه شدیدی به روحت زد. قلبت انقدر محکم می‌زد که می‌توانستی صدایش را بشنوی. ترسیدی که برگردی و پشت سرت را نگاه کنی. لحظه‌ای که باید قبول می‌کردی همسرت را در ایستگاه سئول جا گذاشته‌ای، لحظه‌ای که سوار مترو شده بودی و یک ایستگاه را رد کرده بود، همان لحظه برگشتی و اتفاقی به شانه‌ی کسی که کنارت ایستاده بود ضربه زدی، درست همان لحظه فهمیده بودی که به زندگی‌ات یک آسیب جبران‌ناپذیر وارد شده است. حتی یک دقیقه هم طول نکشید که فهمیدی به‌خاطر تند راه رفتنت، به‌خاطر عادتی که در طول ازدواجتان داشتی و از زمان جوانی تا پیری، به مدت پنجاه سال همیشه جلوتر از همسرت راه رفتی، مسیر زندگی‌ات عوض شده است. اگر همان لحظه که سوار واگن شدی برمی‌گشتی تا ببینی او هم سوار شده یا نه، این اتفاق‌ها می‌افتاد؟ سال‌های سال، این همسرت بود که همیشه توضیح می‌داد و حرف می‌زد. همیشه وقتی با هم جایی می‌رفتید عقب می‌افتاد و با دانه‌های عرقی که روی پیشانی‌اش می‌نشست از پشت سر غر می‌زد: «کاش یکم یواش راه بری و قدم‌هاتو با من هماهنگ کنی. اینهمه عجله واسه چیه خب؟» اگر بالاخره می‌ایستادی و منتظر می‌ماندی، خجالت‌زده لبخندی می‌زد و می‌گفت: «خیلی یواش راه میرم، نه؟» شاید به تو می‌گفت: «ببخشید، ولی اگه مردم ببیننمون چی می‌گن؟ اگه ببیننمون می‌گن این دو نفر با هم زندگی می‌کنن ولی یکیشون همش جلوتر از اون یکی راه میره. می‌گن حتما خیلی از هم متنفرن که کنار همدیگه هم راه نمیرن. باید جلوی بقیه حفظ ظاهر کنیم. نمی‌خوام دستتو بگیرم یا چیز دیگه. می‌گم فقط بیا یکم یواش‌تر راه بریم. اگه منو گم کنی چی؟» حتما می‌دانست که چه اتفاقی قرار است بیفتد.