کتاب مادرم

پیش من که می‌رسید، قاطعانه تصمیم می‌گرفت از آن به بعد به رژیمش پایبند بماند. اما، بی آن‌که خودش بداند، پیوسته عهدش را زیر پا می‌گذاشت. تخلفاتش همیشه استثنا بود، هرچند که هرروز اتفاق می‌افتاد. «فقط می‌خواهم ببینم این خمیر ورقه‌ای خوب از آب درآمده یا نه.»؛ «این کیک بادام که حساب نیست، پسرم، فقط به اندازه‌ی لقمه‌ی یک مورچه. به گلویم نرسیده آب می‌شود. فقط می‌خواهم حسرت به دل نمانم. مگر نمی‌دانی اشتهایی که ارضا نشود خودش باعث چاقی است؟» و اگر از او می‌خواستم قهوه را بدون شکر بخورد، جواب می‌داد شکر که آدم را چاق نمی‌کند. «شکر را بریز توی آب، خودت می‌بینی که حل می شود.» اگر ترازوی داروخانه وزنش را زیاد نشان می‌داد، علتش یا اشتباه ترازو بود یا این‌که خودش بر سکوی آن زیادی تکان خورده یا کلاهش را برنداشته است. برای وعده‌های سنگین همیشه دلیل خوبی در آستین داشت. یک بار می‌گفت تازه به ژنو رسیده است و باید چنین روز باشکوهی را جشن گرفت. روز دیگر می‌گفت کمی احساس خستگی می‌کند و پیراشکی عسلی به آدم قوت قلب می‌دهد. دفعه‌ی بعد بهانه‌اش رسیدن نامه‌ای پرمهر از پدر بود و روزی دیگر نرسیدن نامه‌ای از او. گاهی هم می‌گفت چند روز دیگر بیش‌تر مهمان ژنو نیست. بعضی وقت‌ها هم بهانه می‌آورد که نمی‌خواهد همنشین بدی برای من باشد و مرا شریک وعده‌های رژیمی‌اش بکند. فقط کمی شکم‌بندش را سفت‌تر می‌بست و تمام. «آخرش که چه، دختر دم‌بخت که نیستم.» اما اگر سرزنشش می‌کردم، با صداقت تمام اطاعت می‌کرد و از دورنمای بیماری‌اش به خود می‌لرزید. اگر به او می‌گفتم با یک رژیم سفت و سخت شش‌ماهه شبیه مانکن‌ها می‌شود، حرفم را باور می‌کرد. تمام روز با وسواس بسیار چیزی نمی‌خورد و با اندوه هزارویک مزیت لاغری را پیش خود برمی‌شمرد. اگر ناگهان دلم برایش می‌سوخت و احساس می‌کردم تمام این کارها بی‌فایده است و به او می‌گفتم روی هم رفته این رژیم‌ها چندان هم به درد نمی‌خورند، با ذوق و شوق حرفم را تایید می‌کرد. «دیدی، پسرم؟ من فکر می‌کنم تمام این رژیم‌های لاغری آدم را افسرده می‌کنند و خود افسردگی باعث چاقی می‌شود.»