تادیب (روایت یک تحقیر)

نزدیکی‌های ساعت پنج، از زور خواب بیهوش شدم. دیگر ساس‌ها را حس نمی‌کنم. حشرات دیگر را هم همین‌طور. مورچه‌ها غیبشان زده است. خوابم می‌برد. نه رویا و نه کابوس. ساعت هشت، برادرم بیدارم می‌کند. باید برویم. صبحانه را در کافه‌ی بغل می‌خوریم. قهوه‌ی افتضاح، اما چای نعنا عالی. پیراشکی هم هست. برادرم می‌گوید: «مراقب باش؛ روغنش لابد مال پارسال است!» از ساس‌ها که بدتر نیست. پیراشکی‌ها مرا یاد بچگی‌هایم در فاس می‌اندازد. یک بار در هفته، روز حمام، پدرم توی راه برگشت، برایمان پیراشکی می‌خرید. به‌عنوان صبحانه. پیراشکی‌ها را می‌زدیم توی کوزه‌ی عسل. مزه‌اش یادم نمی‌رود. کوزه پر از تکه‌های نان و زنبور مرده بود. ته کوزه را با برادرم در می‌آوردیم و خوش بودیم. می‌خندیدیم و انگشت‌هایمان را لیس می‌زدیم.