هفت گناه کبیره (نمایش نامه،دیوارچهارم)

سه ایزدبانوی سرنوشت، پنهان پشت بافته‌های انبوه و حجیمشان، روی یک نیمکت نشسته‌اند. نقاب زنان مسن بر چهره دارند، متأثر از سبک گروتسک، اما با نشانه‌هایی از اشرافیت. کلوتو با دوکش، لاخسیس با انبوهی از ریسمان‌های زندگی در دامانش، و آتروپوس با قیچی‌اش. همان‌طور که کار می‌کنند به جلو وعقب تاب می‌خورند، ریسمان‌ها را از راست به چپ ردّ می‌کنند. تماشاگران مدتی در سکوت آن‌ها را تماشا می‌کنند، سکوت با زمزمۀ مبهم کلوتو شکسته می‌شود. کلوتو: آن چیست که اول روی چهار پا راه می‌رود، بعد روی دو پا؟ نگویید! نگویید! لاخسیس: (بی‌حوصله) می‌دانی! کلوتو: بگذار وانمود کنم که نمی‌دانم. آتروپوس: هیچ معمای جدیدی وجود ندارد. همه‌ی آن‌ها را می‌دانیم. لاخسیس: زندگی‌مان بدون معما چقدر خسته‌کننده است! کلوتو، یک معما بساز. کلوتو: پس ساکت باش، و یک دقیقه وقت بده تا فکر کنم‌... آن چیست که‌... آن چیست که‌...؟ (آپولون وارد می‌شود، با چهره‌ی مبدل.) آپولون: (به تماشاگران) این‌ها خواهران سرنوشت هستند. کلوتو ریسمان‌های زندگی را می‌ریسد؛ لاخسیس درازای هر یک را تعیین می‌کند؛ آتروپوس آن‌ها را می‌بُرد. در طول کار یکنواختشان برای تصمیم‌گیری در مورد زندگی ما، به‌شدت بی‌حوصله و کسل می‌شوند، و همانند بسیاری از اشخاصی که بی‌حوصله هستند، به دنبال لذت فوق‌العاده‌ی موجود در بازی‌ها، در معماها و چیستان‌ها می‌گردند. طبیعتا آن‌ها نمی‌توانند کارت بازی کنند، چرا که دست‌هایشان همیشه درگیر ریسمان‌های زندگی است.