عزازیل

اکنون پیرامونم را جز تنهایی و صدای امواج آب چیز دیگری فرانگرفته. خورجین سنگینم را که از حملش بسیار خسته شده بودم کناری گذاشتم و آن را چون بالشی زیر سر نهادم. اندکی دراز کشیدم در حالی که سرم آکنده از فراغ و رنج جدایی شده بود. رنج جدایی و تنهایی بس عذابم می‌داد. برای لحظه‌ای چرتم گرفت و خوابم برد درست مثل آن حواریان پاک‌باخته‌ای که در مجلس شام آخر، آنگاه که مسیح به ایشان خبر داد گاه هجرت به سوی پدر آسمانیم فرارسیده، در چرت فرو رفتند. بارها و بارها در طی این چرت کوتاه از خواب پریدم و چندین بار کابوس های وحشت‌آفرین به سراغم آمد. آخرین کابوس را وقتی دیدم که خورشید آسمان رو به غروب می‌نهاد و سر بریده‌اش در تشت خونین افق می‌افتاد. خواستم دوباره بخوابم و از این دنیا فارغ شوم ولی زمین خشک و دیواره‌های سخت غار تمام استخوان‌هایم را به درد آورد. احساس کردم تمام بدنم خشک شده. دلم می‌خواست به آنچنان خوابی فرو روم که بیداری از پی نداشته باشد اما از خواب بیدار شدم و تا طلوع فجر روز بعد خواب به چشمانم نیامد.