ما یادآوری کاملی را برای شما ممکن می سازیم

کرستن درحالی‌که بسته‌ای حاوی خواربار قهوه‌ای کم‌رنگ در دست داشت، در راهروی اتاق ظاهر شد. «چرا وسط روز خونه‌ای؟» صدایش مثل همیشه یکنواخت و تهمت‌آمیز بود. از کرستن پرسید: «من رفتم مریخ؟ تو باید بدونی.» نه، معلومه که نرفتی مریخ. فکر کنم خودتم می‌دونی. مگه همیشه در مورد رفتن ناله نمی‌کنی؟ گفت: «خدای من، فکر می‌کنم رفتم.» پس از مکثی افزود: «و هم‌زمان فکر می‌کنم نرفتم.» تصمیمت رو بگیر. گفت: «چطور می‌تونم؟ اثر هر دو خاطره توی سرمه؛ یکی واقعیه و یکی نیست، ولی نمی‌تونم بفهمم کدوم به کدومه. چرا نمی‌تونم بهت اعتماد کنم؟ با تو که ورنرفتن؟» دست‌کم می‌توانست این کار را برای او انجام دهد، حتا اگر هیچ‌وقت کار دیگری نکرده بود. کرستن با صدایی آرام و یکنواخت گفت: «داگ، اگه خودتو جمع نکنی تمومه. ترکت می‌کنم.» با صدایی بم، خشن و لرزان گفت: «توی دردسر افتادم. احتمالا دارم وارد یه دوره‌ی روانی می‌شم. امیدوارم این‌طوری نباشه، ولی، شایدم هست. به‌هرحال، این همه‌چیز رو روشن می‌کنه.» کرستن کیسه‌ی خواربار را زمین گذاشت و با عصبانیت به‌سمت کمد رفت و به‌آرامی به او گفت: «شوخی نمی‌کردم.» کتی را بیرون آورد، آن را پوشید و به‌سمت در آپارتمان رفت. با بی‌احساسی گفت: «یکی از این روزا بهت زنگ می‌زنم، این خدافظیه داگ. امیدوارم بالاخره از این وضع دربیای. از ته دلم دعا می‌کنم دربیای؛ به‌خاطر خودت.»