در یادداشتی در نیویورک تایمز پیرامون کتاب‌های صوتی می‌خوانیم؛ زمانی که بازار کتاب‌های صوتی در دهه‌ی گذشته شروع به افزایش سرسام‌آور کرد، مردم گاهی از خود می‌پرسیدند: آیا گوش دادن به کتاب صوتی را می‌بایست جزء آمار مطالعه‌ی خود حساب کنند یا خیر؟ یعنی وقتی به کتاب گوش می‌دهید، می‌توانید ادعا کنید که آن را خوانده‌اید؟

این یک بحث متافیزیکی عمدتاً احمقانه بود و نوعی تعصب عمیق فرهنگی را نشان می‌داد. در این شیوه‌ی تفکر، نسخه‌ی صوتی یک کتاب اغلب به‌عنوان یک میانبر در نظر گرفته می‌شد. نسخه‌ی صوتی در حد قابل‌قبولی بود، اما از نظر ارزش فرهنگی، صدا در جایی پایین‌تر از نسخه‌ی چاپی ارزیابی می‌شد.

اما اکنون زمان آن رسیده تا کتاب صوتی را از سایه‌ی تیره‌ی متن رهایی بخشیم. کتاب‌های صوتی تقلب نمی‌کنند. آن‌ها یک میانبر برای روشنفکری ارزان نیستند. آیا اکنون زمان آن نیست که سؤالِ همیشگی را برعکس کنیم و بپرسیم؟ در مقایسه با عمقی که می‌توان از طریق صدا منتقل کرد، آیا همچنان ‌باید به نسخه‌ی متنی_چاپی با نگاهی آلوده به تعصب نگریست؟