تانزانیا. کشوری در شرق افریقا که با کنیا، اوگاندا، رواندا ، جمهوری دمکراتیک کنگو، مالاوی و موزامبیک همسایه است. با جمعیتی در حدود ۶۰ میلیون نفر که پایتخت آن شهر دودوماست. دهه‌ها پیش اجرایِ دستوریِ سیاست‌های چپ، تانزانیا را به کشوری فقیر و عقب‌مانده و البته وابسته به کمک‌های خارجی تبدیل کرده بود تا آنکه رفرم‌های ساختاریِ گام‌به‌گام از اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ اوضاعِ این کشور را بهبود بخشید.

تانزانیا ۳۰ استان را شامل می‌شود و از این لحاظ این کشور یکی از کشورهای وسیعِ افریقایی است. پایه‌ی اقتصاد این کشور را کشاورزی تشکیل می‌دهد. مهم‌ترین محصولات کشاورزی تانزانیا چای، قهوه، بادام هندی، پنبه و توتون است. همچنین واحد پولِ این کشور شلینگ تانزانیاست.     

از بین تمام کشورهایی که نوروز در آن‌ها جشن گرفته می‌شود، «تانزانیا» احتمالاً کمترشناخته‌شده‌ترینِ آن‌هاست. حدود ۱۰۰۰ سال پیش، گروهی از ایرانیان شیراز به جزیره‌ی زنگبار در تانزانیا نقل‌مکان کرده و در آنجا ساکن شدند. آن‌ها بخشی از موج بزرگ مهاجرت از ایران و منطقه‌ی خلیج فارس در طول قرون بعدی نیز بودند که زنگبار و شرق افریقا را به‌طورکلی تحت تأثیر فرهنگ و آیین‌های بومیِ سرزمین‌های مادری خود قرار دادند.

شیرازی‌هایی که در زنگبار ساکن شدند، نوروز را با خود به این منطقه آوردند و به‌مرور زمان، زنگباری‌ها این تعطیلات را با نام ماکوآ کوگوا پذیرفتند. این تعطیلات در ماه جولای جشن گرفته می‌شود (بالاخره تانزانیا در نیمکره جنوبی است!) و امروزه به‌عنوان یک جشنواره‌ی سال نو با مجموعه‌ای از سنت‌های خاص خود جشن گرفته می‌شود.

شناخته‌شده‌ترین آیین‌های ماکوآ کوگوا در روستای ماکوندوچی اتفاق می‌افتد. در این روستا، مردان از ساقه‌های موز برای درگیری‌های ساختگی با یکدیگر استفاده می‌کنند تا نارضایتی‌های سال گذشته را برطرف کنند و سال نو را شروع کنند. در این میان، زنان نیز در مزارع اطراف روستا آواز می‌خوانند. آن‌ها همچنین در این جشن، به مهمانانی که از آنجا عبور می‌کند نیز غذا می‌دهند، چراکه تعطیلاتِ بدون مهمان به باور مردم بدشانسی تلقی می‌شود و البته به مانند اکثر جشن‌های نوروزی در سراسر جهان ماکوآ کوگوا یک آتش‌بازی بزرگ را نیز دربرمی‌گیرد.