عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
آلیس وین: ما در خرابه‌های فسیل‌شده‌ی جنگ جهانی اول زندگی می‌کنیم
آلیس وین، 30 ساله، نویسنده‌ی رمان پرفروش «در میان یادگاری‌ها» و برنده‌ی جایزه‌ی داستانی واتراستونز است. پیتر پارکر، مورخ دوران جنگ، اخیراً این رمان را عمیقاً ریزبینانه با کاوشی قابل‌توجه نسبت به احساسات پیچیده‌ی دو قهرمان داستانش نامیده است. وین که در پاریس بزرگ شده و در انگلستان تحصیل کرده است، از خانه‌اش در بروکلین با خبرنگار گاردین به گفت‌وگو نشسته است.
-«در میان یادگاری‌ها» از کجا شروع شد؟
*از یک اتفاق آنلاین. متوجه شدم مدرسه‌ی قدیمی من روزنامه‌های دانش‌آموزی خود را از اوایل قرن گذشته بارگذاری کرده است. خواندن مقاله‌هایی درباره‌ی جوامع و کریکت که دانش‌آموزان آماده کرده بودند به‌نوعی لذت‌بخش بود. جنگ شروع می‌شود و آن‌ها بسیار هیجان‌زده هستند. بسیاری از آن‌ها نام‌نویسی می‌کنند و شروع به نوشتن نامه برای دوستان خود می‌کنند: «عالی است، هیچ‌کس دیگر مرا وادار به کاری نمی‌کند!» سپس مرگ برای آن‌ها فرا می‌رسد و حروف خام می‌شوند. بیشتر ادبیات جنگ جهانی اول که می‌شناختم مربوط به اواخر دهه 1920 بود، این مقالات را پسرانی نوجوان برای پسران همسن خود، که این تراژدی کاملاً فاجعه‌بار را پشت سر گذاشته بودند، نوشته شده بودند. بسیار ناراحت‌کننده بود؛ رمان در مدت دو هفته در ذهن من جوشید و یک‌سال‌و‌نیم ویرایشش کردم.
-چگونه به صحنه‌های نبرد نزدیک شدید؟
*توفان فولادی ارنست یونگر را که می‌خواندم با خاطرات بسیار هولناکی از جنگ مواجه شدم. در هر صفحه، یک نفر به شیوه‌های مختلف گیج‌کننده‌ای معلول یا کشته می‌شد و من تک‌تک موارد خشونت را در یک دفترچه یادداشت می‌کردم. البته این کار را با تمام کتاب‌هایی که در ارتباط با این موضوع می‌خواندم انجام می‌دادم؛ اما یونگر متمرکزترین نسبت مرگ‌های خشونت‌آمیز را به‌وضوح توصیف کرده است. هر اتفاق وحشتناکی که برای یک فرد در رمان در میان یادگاری‌ها رخ می‌دهد چیزی است که در توصیف دست اولِ جنگ جهانی اول یافته‌ام. بنابراین من در مورد خشونت خیال‌پردازی نمی‌کنم. این فقط توصیفی از آن چیزی است که اتفاق افتاده است.
-آیا متوجه شدهاید که خوانندگان در بریتانیا و ایالات متحده به رمان واکنش متفاوتی نشان می‌دهند؟
*در بریتانیا جنگ جهانی اول یک موضوع کنجکاوی‌برانگیز است درحالی‌که به این موضوع در ایالات متحده بیشتر به دید یک مانع تاریخی نگریسته می‌شود. در بریتانیا ما در خرابه‌های فسیل‌شده‌ی جنگ جهانی اول زندگی می‌کنیم. بسیاری از مردم آن را نقطه‌عطفی برای امپراتوری بریتانیا می‌دانند. دیدن موفقیت خوبِ «در میان یادگاری‌ها» در بریتانیا باعث می‌شود کمتر احساس دیوانگی کنم. از آنجایی که من امریکایی و ایرلندی هستم و در فرانسه، انگلیس و امریکا بزرگ شده‌ام، درک ضعیفی از هویت خودم دارم.
-عنوان رمان از شعری از تنیسون الهام گرفته شده است. آیا از طرفداران او هستید؟
*او یکی از شاعران مورد علاقه‌ی من است. البته مدت زیادی است که از مُد افتاده است. یادم می‌آید که اشعار تنیسون را برای نوجوانان در لس‌آنجلس تدریس می‌کردم و آن‌ها از اینکه در منظومه‌ی «ششصد نجیب» شخصیت اصلی به‌طرز احمقانه‌ای به سمت مرگ خود می‌رفت، کاملاً منزجر بودند.
-اخیراً گفته‌اید در حال کار روی رمانی درباره‌ی افسانه‌ی آرتورین هستید. چه چیزی شما را به آن موضوع سوق داد؟
*من همیشه توماس مالوری را دوست داشتم. در دانشگاه پایان‌نامه‌ام را در مورد سه شوالیه نوشتم. عاشق متون قرون وسطایی هستم و با لذت آن‌ها را می‌خوانم.
-در کودکی چه کتاب‌هایی می‌خواندید؟
من بسیار نارساخوان بودم و تا نُه سالگی نمی‌توانستم بخوانم. با خواندن «ارباب حلقه‌ها» در مدرسه احساس فرار می‌کردم ــ مثل این بود که تالکین تنها دوست من بود که قصه‌ها را با صدای بلند برای من می‌خواند. مادرم رمان‌های کودکانه‌ی ادواردین را برایم می‌خواند و من خیلی دوست داشتم. مثلاً کتاب «بدبختی‌های سوفی» که اثر فوق‌العاده‌ای بود.