شکوه

کتاب شکوه در واقع یک داستان استعاری و سراسر طنز سیاسی است که وقایع سیاسی زیمبابوه (به‌ویژه سقوط رابرت موگابه در ۲۰۱۷ و دوران پس از او) را با استفاده از شخصیت‌های حیوانات روایت می‌کند. زبانش به‌طرز کاریکاتور‌گونه‌ای زنده و شاعرانه است، و ساختار روایی‌اش پر از تغییر زاویه دید و مونولوگ‌های جماعتی است. سبک بولاوایو در این کتاب ترکیبی‌ست از خشونت سیاسی، طنز بی‌رحم، و نوعی تجربه‌گرایی پسادراماتیک در متن. مثل یک آشوب‌نامه‌ی حیوانی است که به‌شکلی بی‌پروا نقشه‌برداری از قدرت، فساد، و امید جمعی را انجام می‌دهد. این رمان، گذر خونین یک ملت را از دیکتاتوری به وعده‌های توخالی آزادی، با زبانی سرشار از هجو و سرکشی بازگو می‌کند -جایی که سگ‌ها، بزها، و اسب‌ها حرف می‌زنند اما پشت همه‌شان، انسانِ سیاست‌زده دیده می‌شود. بولاوایو اینجا اورول را به میدان بازمی‌گرداند ولی ضربان خشونت آفریقای معاصر را در آن تزریق می‌کند. شکوه، رمانی است که در آن حیوانات فرمان می‌دهند، صدا می‌زنند، دروغ می‌گویند و انقلاب می‌کنند، اما سایه‌ی انسان، ویرانگر و تشنه‌ی قدرت، همه‌جا حضور دارد. نوآیلا بوالیلو با زبانی پرکشش و شوخ‌طبعی‌ای که حدومرز نمی‌شناسد، تاریخ سیاسی زیمبابوهِ معاصر را ‌به‌شکلی تمثیلی بازمی‌نویسد؛ از روزهای سقوط یک دیکتاتور تا وعده‌های شیرین و پوچ آزادی. این کتاب یک فریاد جمعی است: بی‌امان، بی‌وقفه و بی‌رحم؛ پر از صحنه‌هایی که بین خنده و خشم معلق‌اند. گرگ‌ها، بزها و اسبان سخن می‌گویند، اما حقیقتی عریان پشت این نقاب حیوانی پنهان است -حقیقتی درباره‌ی چرخه‌ی قدرت، فساد، انقلاب و تکرار تراژدی. شکوه نه‌فقط خوانده می‌شود، بلکه تجربه می‌شود: مثل عبور از میدان نبردی که در آن هر شعار، هر وعده و هر خون‌ریزی، بوی واقعیت امروز جهان را می‌دهد. نوایولت بولاوایو (NoViolet Bulawayo) نویسنده‌ای‌ست اهل زیمبابوه که با قلمی جسور، استعاری و سیاسی شناخته می‌شود. او در سال ۱۹۸۱ در شهر بولاوایو زاده شد و بعدها برای ادامه‌ی تحصیل به ایالات متحده مهاجرت کرد. نام مستعارش ترکیبی‌ست از “نو” (برای مادرش، ویولت، که در کودکی از دست داد) و “بولاوایو” (زادگاهش). بولاوایو با رمان اولش We Need New Names در سال ۲۰۱۳ به شهرت جهانی رسید و نامزد جایزه‌ی بوکر شد. رمان دومش، Glory (شکوه)، در سال ۲۰۲۲ منتشر شد و باز هم نامزد نهایی بوکر شد-این‌بار با روایتی استعاری از سقوط دیکتاتوری در زیمبابوه، با الهام از مزرعه‌ی حیوانات جورج اورول. او نخستین نویسنده‌ی زن زیمبابوه‌ای‌ست که دو بار به فهرست نهایی بوکر راه یافته، و آثارش اغلب صدای مردم سرکوب‌شده، مهاجران، و نسل‌های در جست‌وجوی آزادی‌ست.