همسفر (چرم،کشدار)

در سفرم به کشور کنیا سی همسفر همراه خودم داشتم که همه از خستگی دوران کرونا به این سفر پناه آورده بودن. از مسافرها زندگی دو نفرشون با بقیه فرق داشت، از این نظر که خیلی کم سفر کرده بودن و تجربه نداشتن. ازشون سؤال کردم چرا کم سفر می‌کنین؟ گفتن به‌خاطر غذا و خوراکمون، چون نمی‌تونیم غذاهایی جز غذاهای خودمون رو بخوریم و همیشه چمدون‌هامون پر از کنسروه و به‌سختی توی هتل‌ها گرمشون می‌کنیم. به خودم گفتم باید توی همین سفر یه تغییر بزرگ در زندگیشون ایجاد کنم. بعد فهمیدم نه‌تنها در غذا خوردن، بلکه در جنبه‌های دیگۀ زندگی هم اهل ریسک نیستن. پس سفر بهشون خیلی خوش نمی‌گذره. بهشون گفتم: «می‌شه فردا برنامۀ غذایی‌تون با من باشه؟ » خیلی رک گفتن: «نه، تو همه‌چی رو امتحان می‌کنی و ما پایه نیستیم.» گفتم: «باشه، پس بازی می‌کنیم و براش جایزه می‌ذاریم! اگه من بردم شما باید فردا ناهار و شام با من باشین، و اگه باختم این خواسته رو فراموش می‌کنم...»