سیستمیک اجتماعی

ازسال‌های 1970 به بعد، نظریه‌های مختلفی، مانند نظریه‌ی سیستم‌های باز، نظریه‌ی سیبرنتیک، نظریه‌ی ‏ارتباطات، نظریه‌ی عمومی سیستم‌ها و نظریه‌ی‎‌ سازمان، درصدد برآمدند تا رشته‌ی ‏مستقلی را با عنوان «سیستمیک» سازمان دهند. علم سیستم‌ها هنگامی که در علوم اجتماعی به‌کار برده شود، رویکرد جدیدی به پدیده‌های اجتماعی و روش مدل‌سازی روابط اجتماعی پدیدار می‌شود. این کتاب براساس پژوهش‌های تالکوت پارسونز، دیوید ایستن، لودویگ فن برتالانفی، نیکلاس لومان، اَلَن تورِن، ژان‌لویی لوموانی و ادگار مورن، روش سیستمیک را برای تحلیل جوامع معاصر، که سیستم‌هایی پیچیده و بیش‌پیچیده هستند، توضیح می‌دهد.