وداع نمی کنم

برف رقیقی می‌بارید. بر زمینی هموار ایستاده بودم که به تپه‌ای کوتاه منتهی می‌شد. در امتداد یال این تپه و دامنۀ روبه‌روی آن تا جایی که به دشت می‌رسید، هزاران تنۀ سیاه درخت از زمین برآمده بود. قدشان متفاوت بود، انگار جمعیتی بودند که از نظر سن با هم فرق داشتند. قطرشان هم تقریبا به اندازۀ ریل قطار بود، هرچند آن‌قدرها راست‌قامت نبودند. خمیده و کج‌ومعوج، گویی هزار مرد و زن و کودک نحیف در برف به هم چسبیده بودند. از خودم پرسیدم: اینجا قبرستان است؟ این‌ها سنگ‌قبرند؟ از کنار تنه‌های بریدۀ درختان گذشتم؛ درختانی که سرشان را زده بودند و سطح بریده‌شدۀ تنه‌هاشان با دانه‌های برف شبیه بلور نمک پوشیده شده بود. از کنار تپه‌های کوتاه پشت سرشان گذشتم. ناگهان وقتی احساس کردم پایم در آب فرو می‌رود، ایستادم. عجیب بود. چند لحظه بعد آب تا مچ پایم رسید. به عقب برگشتم. آنچه دیدم شگفت‌زده‌ام کرد: افق دوردست، خط ساحل بود. و دریا به ساحل می‌کوبید. این کلمات از دهانم خارج شد: چه کسی در چنین جایی مرده دفن می‌کند؟