ناپلئون،باغبانی که امپراتور شد

شارلوت برونته، نویسنده‌ی شهیر انگلیسی، در کتاب مرگ ناپلئون می‌گوید: «چگونه باید به حیات پر از فرازوفرود ناپلئون نگریست؟ با کلماتی باشکوه و پرطمطراق، یا با واژگانی ساده و بی‌پیرایه؟» از زمانی که توماس کارلایل او را “آخرین مرد بزرگ دوران” نامید، انبوهی از زندگی‌نامه‌نویسان برای بررسی نبردها، تاکتیک‌های نظامی و سیاست‌های ناپلئون دست‌به‌قلم شدند. بااین‌حال، هرگز پرتره‌‌ی ماندگاری از ناپلئون بر جای نماند. این بار روث اسکِر، از مورخان برجسته و خلاق معاصر، زندگی ناپلئون را از زاویه‌ای نو و متفاوت روایت می‌کند؛ او از دریچه‌ی باغبانی، نخستین و آخرین عشق ناپلئون، به حیات کوتاه و البته پرماجرای این جهانگشای فرانسوی پرداخته است؛ ناپلئون همواره برای گریز از ناکامی‌های جنگ و سیاست به باغ‌ها پناه می‌برد. باغ‌ها برای او حکم میادین نبرد را داشتند؛ جایی که زمین و آب‌وهوا در آن به اندازه‌ی میدان جنگ اهمیت داشت، اما با یک تفاوت: باغ‌ها عرصه‌ی آفرینش و آرامش بودند، نه مغاک ویرانی. این اثر حماسی، با جزئیاتی رمان‌گونه و تصاویری خیره‌کننده، ابعاد شخصیت و قدرت ناپلئون را به‌شکلی آشکار می‌کند که در هیچ زندگی‌نامه‌ی دیگری نمی‌توانید بیابید و با عمق و برداشتی تازه، نگاهی متفاوت به زندگی یکی از مهم‌ترین چهره‌های تاریخ ارائه می‌دهد.