تالکوت پارسونز

رویکرد پارسونز نو و مشخص بود؛ چون نه نسخه‌برداری‌ای بود از برداشت استاندارد آمریکایی از رفتار گرایی، یعنی جریان رایج آن دوره، و نه صرفا عبارت بود از اخذ رویکردهای اروپایی به مسائل عمیق‌تر فلسفی کنش اجتماعی و روش‌شناسی مشخصا جامعه‌شناختی. پارسونز به گونه‌ای بنیادین، با تأکید بر نقش کلیدی نظریه در شکل‌گیری موضوع‌های پژوهش‌های علمی، راه خود را از تجربه‌گرایی آمریکا جدا کرد. او از زمانه‌اش، از نظر تأکید بر اینکه «واقعیات» (facts)در علوم اجتماعی فراورده‌های نظری‌اند بسیار جلوتر بود: این واقعیات تنها در ارتباط با نظریه‌هایی خاص مربوط به جامعه و نه به عنوان حقایقی جهان‌شمول، وجود دارند. این پیش‌فرض معرفت‌شناختی در وهله اول در قلب دستاوردهای پارسونز جای دارد و عناصر دیگر از آن نشئت می‌گیرند. زیرا تأکید بر وجود یک اراده‌گرایی اساسی در زمینه کنش اجتماعی، یعنی کاری که پارسونز در ساختار کنش اجتماعی انجام داده، تنها در صورتی ممکن است که بتوان الگوهای کنش اجتماعی را بخشی از نظام گسترده‌تر جهت‌گیری‌های هنجاری‌ای تلقی کرد که با توجه به یک نظریه عام کنش اجتماعی تعریف شده باشند. پارسونز استدلال می‌کرد که چنین نظریه‌ای باید از پرتگاه‌های کاهش‌گرایی دوری کند، زیرا کنش اجتماعی سطح متمایزی از کنش انسانی را تشکیل می‌دهد که به سطوح روان‌شناختی، زیست‌شناختی، یا حتی فیزیکی تبیین کاهش‌پذیر نیست.