پلاک (داستان های پیوسته)

عشق شلوار شش‏جیب عراقی داشت. یک‏بار آن را پای یکی از سربازان لشکر ٢١ حمزه دیده و چشمش گرفته بود. -هِی رفیق! این شلوارو از کجا خریدی؟ -نخریدم، از تنِ یه اسیر عراقی درآوردم. -یعنی چی؟ یعنی لختش کردی تو این بیابون، نگفتی یارو خجالت می‏کشه پیش همقطاراش! -واسه‏چی خجالت بکشه. جنگه، خب تو جنگ آدمو لخت می‏کنن. اگه من اسیر بشم هر کاری بخوان انجام می‏دن. واسه همین، ساعت دستم نمی‏بندم. ببین کفش کتونی چینی پوشیدم که به لعنت ابلیس هم نمی‏ارزه. یارو این‌هارو ببینه می‏گه این‌ها که لباس‌های روش‏ باشن، وای به حال زیرش! -می‏فروشیش؟ -وا، آدم مگه شلوارِ پاشو می‏فروشه! یک خمپاره زدند، نَه خیلی دور نَه خیلی نزدیک. هر دو قامت‏شان را خم کردند و با هم گفتند: «١٢٠ بود!» بعد زدند زیر خنده. سرباز لشکر ٢١ حمزه گفت: «اسمت چیه؟» -رضا! -آقارضا تو کدوم لشکری؟ -لشکر فراری‏ها! -یعنی فرار کردی؟ -نَه، جیم شدم. گُردان ما تو دهن دشمنه. یه‏ آن خمپاره‏هاشون بند نمیاد. -کدوم طرف هستین؟ رضا با دست محل استقرار گُردان‏شان را نشان داد. سرباز لشکر ٢١ حمزه گفت: -من دیوونۀ اون درخت‌هام که کنار جاده صف کشیدن. نمی‏دونم این‏همه درخت واسه‏ چی تو این بَر بیابون کاشتن! سرِ ظهر درخت‌ها با سراب قاطی می‏شن، انگاری رفتن تو استخر، فقط کله‏هاشون پیداست. -حتما یه زمانی این‌جا روستا بوده، این درخت‌ها هم مال کسی‏یه شاید. -آره، روز اول زیر اون درخت‌ها می‏خوابیدیم. سایه بود، باورم نمی‏شد. یه نهر خشک از کنار درخت‌ها می‏گذشت. خوابیدم تو نهر. هم امن بود هم خنک. فرمانده اومد گفت، بد نگذره حیدری! گفتم، جناب سروان گُل در بَر و مِی در کف و معشوق به کام است، سلطان جهانم به این روز غلام است. فرمانده گفت، معشوقه‏ت کو؟ اسلحه‏مو نشونش دادم و گفتم، شب‌ها بدون این خوابم نمی‏بره! -چه فرمانده باحالی دارین! -آره، خیلی هم شجاع بود. جفت پاهاشو از دست داد.