آدم ها

«آدم‌ها» کتاب دوست‌داشتنی و خواندنی‌ای از آب درآمده است. شاید بیشترش به‌دلیل سادگی و صمیمیتی است که در کل داستان‌های نسبتا کوتاه کتاب هست. سادگی‌ای که آدم را به یاد وب‌نوشته‌ها می‌اندازد و همین سادگی و صداقت، داستان‌های «آدم‌ها» را باورپذیر و تودل‌برو کرده است، هم داستان‌ها را و هم آدم‌هایی که نویسنده ازشان نوشته است. انگار وجود داشته‌اند و نویسنده تنها به گذشته‌اش فکر کرده و این «آدم‌ها» را به یاد آورده است و به بهترین شیوه ازشان داستان‌سازی کرده است. «آدم‌ها» همان‌طور که از اسمش هم بر می‌آید قصه‌ی آدم‌های آشنای دوروبر ما است. آدم‌هایی که شاید هرکدام از ما در زندگی با چندتایی‌شان روبه‌رو شده‌ایم و وقت‌و بی‌وقت به فکرشان می‌افتیم و دلمان می‌خواهد چیزی درباره‌شان بنویسیم. «جواتی»، «جلال دلقک»، «اقدس باجی»، «ننه دلشوره»، «سیما طبسی»، «اقدس دستفروش»، «اصغر سیاست» و... «آدم‌ها» نوشته‌ی «احمد غلامی» است نویسنده و روزنامه‌نگاری که نه بارش را بسته است و نه خوشبختانه پروفسور شده است و نه چیز دیگری، اتفاقا بهترین کار را کرده است و نویسنده‌ی خوش‌قریحه‌ای شده است. «آدم‌ها» کتاب قابل‌احترامی است که حتما ارزش خواندن دارد.