یک تابستان با پروست (مجموعه ادبیات فرانسه)

با گفتن اینکه از من با ژیلبرت و مادرش خواهد گفت (که بدین‌گونه، چون خدایی المپی که سیلان نسیمی را به خود گرفته یا به‌شکلِ پیرمردی درآمده باشد که مینِرْوْ به قالب او درمی‌آید، به من امکان می‌داد خودم، *به‏صورتِ نامرئی*، به سالن خانم سوان پا بگذارم، *توجهش را به خودم جلب کنم، فکرش را مشغول کنم*، قدردانی‌آش را از ستایشم برانگیزم، در نظرش دوست یک آدم مهم جلوه کنم، به نظرش کسی بیایم که در آینده شایستۀ آن باشد که او دعوتش کند و به خلوت خانوادۀ خود راهش دهد)، این شخصیت مهم که می‏خواست حیثیت عظیمی را که در چشم خانم سوان داشت به نفع من به کار بگیرد، یک‌باره چنان مهری در من انگیخت که به‌زحمت توانستم خود را مهار کنم و دستان نرم و سفید و چروکیده‌آش را، که پنداری زمان بس درازی در آب مانده بودند، نبوسم. حتی حرکتش را کمابیش کردم، که پنداشتم تنها خودم متوجهش شدم. به‌راستی، برای هرکدام از ما سنجش اینکه گفته‌ها و حرکت‌هایمان دقیقا تا چه اندازه به چشم دیگران می‌آید دشوار است؛ هراسان از اینکه مبادا دربارۀ اهمیت خود اغراق کنیم، به گستره‌ای که خاطرات دیگران باید در طول زندگی‌شان در بر بگیرد ابعادی عظیم می‌دهیم و می‏پنداریم که بخش‌های جزئی گفته‌ها و کرده‌های ما به‌دشواری در شعور مخاطبانمان رخنه می‏کند، تا چه رسد به آنکه در یادشان بماند.