ترکان در گذر تاریخ

اصطلاح ترک در گسترده‌ترین معنای خود به اکثریت ساکنان کشورهای ترکیه، جمهوری آذربایجان، جمهوری‌های آسیای میانه (قزاقستان، ازبکستان، قیرقیزستان و ترکمنستان)، برخی جمهوری‌های خودمختار روسیه، استان‌های شمال غربی ایران، استان سین کیان چین، اقلیت‌های ساکنان در اروپای شرقی و شمال عراق، افغانستان و سوریه اطلاق می‌شود. کل جمعیت ترک‌زبانان جهان، در حدود 200 میلیون نفر است که از شرق سیبری تا حوزه‌ی بالکان در اروپا گسترش یافته‌اند اما وجود تفاوت‌های فرهنگی و ریخت‌شناسی که در اثر گذشت سالیان دراز و نیز بعد جغرافیایی میان این اقوام به وجودآمده است، سخن‌گفتن از ترکان به‌عنوان یک گروه قومی خاص را مشکل نموده است به همین دلیل امروزه کلمه ترک مفهومی فرهنگی یافته و مهم‌ترین عامل وحدت میان این گروه‌ها پیوند بسیار نزدیک زبانی آن‌ها می‌باشد. نام ترک را نخستین بار، چینیان در قرن ششم میلادی برای اشاره به مردمانی به کار بردند که امپراتوری بزرگی به نام گوک تورک‌ها (ترکان آسمانی) را از مغولستان تا دریای سیاه برپا کرده بودند. اثر پیش رو نگاهی دارد به تاریخچه‌ی ترکان و آنچه در گذر زمان بر آن‌ها رفته است.