چرا همیشه می بازیم؟

ابتدا می‌خواستم سفرنامه‌ای بنویسم که همه‌ی تلخی‌ها و ناکامی‌های جام جهانی 2022 قطر را برای تیم ملی‌مان بشورد و بازگشت قهرمانانه‌ای برای جبران و انتقام گذشته را روایت کنم. دوست داشتم تصور کنم جام ملت‌های قطر 2023 انتقام جام جهانی قطر 2022 برای ما می‌شود. همه‌چیز آماده بود. ما در نزدیک‌ترین حالت به لمس جام بودیم. چه کسی فکرش را می‌کرد که اردن در یک پای فینال منتظر ما بود. به جای آن همه تیم‌های قدرتمند در آسیا؟ وقتی نشد که سفرنامه‌ی قهرمانی تیم ملی ایران را بنویسم، تصمیم گرفتم کتابی بنویسم تا سندی باشد برای آیندگان تا با خواندن آن راه رسیدن به موفقیت و قهرمانی برای تیم ملی برایشان روشن باشد. بدانند می‌شود کاری کرد. بدانند می‌شود جلوی اشتباهات، ضعف‌ها، کم‌کاری‌ها، تعلل‌ها و عدم تمرکزها را پیشاپیش گرفت. می‌شود برنامه‌ای همه‌جانبه (نه صرفا ورزشی و فنی-فوتبالی) داشت و به موفقیت و قهرمانی حقیقی رسید. به باور عمیق قلبی من، اولین راه رسیدن به پیروزی، پذیرش شکست است. از قبل از آغاز سفرم هم خوب می‌دانستم که حتی اگر تیم ما در این دوره به قهرمانی هم برسد، از روی اتفاق و توانایی نیروی انسانی بوده است و نه از برنامه‌ریزی مدون، چشم‌انداز کارآمد توسعه، فراهم‌آوردن زیرساخت‌های بلندمدت و میان‌مدت، مدیریت مدبرانه و تخصصی که برای قهرمانی امری لازم‌اند. می‌دانستم بالاخره باید کلکسیون اشتباهات تاریخی ما در عرصه‌های تاکتیکی، فنی، روحی، زیرساختی، رسانه‌ای، اجتماعی و روانشناسی، جمع‌آوری و دسته‌بندی شود. روی آن‌ها کار شود تا شاید نسل‌های بعدی در پی این حسرت ملی نمانند. این شد که در 19 فصل تمامی دلایل شکست‌ها و راه‌های رفع و حل آن‌ها را گردآوری کردم: «روایتی جامعه‌شناسانه با رویکرد مطالعات فرهنگی که به شناخت پدیده‌ی اجتماعی فوتبال در زندگی روزمره‌ی جامعه‌ی ایران می‌پردازد.»