بی یاد تو هرگز (خاطرات افسران حزب توده،مرداد 1332)

ــ از دیدنت خوشحالم. و چون حتما اسم و محل کار مرا به تو گفته‌اند و مى‌دانى، خود را معرفى نمى‌کنم. گفت: ــ مى‌رویم تا منزل تو را یاد بگیرم که بتوانم روزنامه‌ها و نشریات حزب یا سازمان را در روزهاى معینى برایت بیاورم. دو رفیق دیگرى که با تو کار مى‌کنند به اضافه یک نفر که من معرفى خواهم کرد و او هم در دانشکده فنى است حوزه پنج‌نفرى ما را تشکیل خواهند داد. گرچه مى‌دانم که فرد تازه‌کارى نیستى و همه‌چیز را مى‌دانى ولى به عنوان تذکرى که همیشه باید گفت مى‌گویم که جلسات ما مطلقا مخفى است و اَحَدى حتى نزدیک‌ترین دوست یا فامیل ما نباید از راز آن آگاه شود. دستیابى به حقیقت، و شور مبارزه به‌خاطر آن، بهمان اندازه که روح پرتلاطم انسان عصر ما را شادى مى‌بخشد، او را بى‌قرار مى‌کند تا دیگران را نیز مانند خود در این شادى سهیم سازد. این است که رفقاى تازه‌کار ما، بخصوص در مرحله‌اى که اولین کتاب‌ها را گرفته و خوانده‌اند، از خود کم‌ظرفیتى و یا بى‌تابى نشان مى‌دهند و فراموش مى‌کنند که مسئولیت آنها فعلا بیش از هرچیز در حفظ خود است ــ حفظ خود و سازمانى که مى‌خواهند در آن فعالیت کنند. حقیقت، مانند چشمه‌اى جوشان که اگر از اینجا جلوش را بگیرند و کورش کنند از آنجا بیرون خواهد زد، مخفى ماندن در طبیعتش نیست. و ما نیز پشت درهاى بسته با پرده‌هاى کشیده، یا در بیغوله‌هاى زیرزمینى براى این دور هم جمع نمى‌شویم که با توده‌هاى مردم قطع رابطه کنیم. درست برعکس، به‌خاطر پیوند با توده و تحقق آرمان توده است که ما مبارزه مخفى را انتخاب کرده‌ایم. این راهى است که دشمن به ما تحمیل کرده است و در مرحله‌اى از مبارزه خواه‌ناخواه مجبور به قبول آن هستیم.