ملت دوپامین (یافتن تعادل در عصر لذت جویی)

علم به ما یاد داده که هر لذتی هزینه‌ای دارد و دردی که در پی آن می‌آید طولانی‌تر و شدید‌تر از لذتی است که موجبش شده است. هرچقدر طولانی‌تر و بیشتر در معرض محرک‌های لذت‌بخش قرار بگیریم توانمان برای تحمل درد کاهش یافته و آستانۀ تجربۀ لذتمان نیز افزایش می‌یابد. ما به‌خاطر نقش‌پذیری فوری و دائمی حافظه‌مان نمی‌توانیم درس‌های مربوط به لذت و درد را، حتی وقتی خودمان می‌خواهیم، فراموش کنیم. آنها مثل تتو بر روی هیپوکامپ مغز هستند و تا آخر عمر باقی می‌مانند. آن بخشی از دستگاه عصبی بسیار قدیمیِ ما که لذت و درد را پردازش می‌کند در حین تکامل و در میان گونه‌های مختلف تا حد زیادی دست‌‌نخورده باقی مانده است. این دستگاه عصبی خودش را با دنیایی سازگار کرده که همه‌چیز در آن کمیاب است. اگر لذت نباشد، ما نمی‌خوریم، نمی‌آشامیم و تولید‌مثل نمی‌کنیم. اگر درد نباشد، از خودمان در برابر آسیب و مرگ محافظت نمی‌کنیم. وقتی ما آستانۀ عصبی‌مان را با تکرار لذت‌ها بالا می‌بریم وارد پیکاری همیشگی می‌شویم، هیچ‌وقت از چیزی که داریم راضی نخواهیم بود و همیشه بیشتر می‌خواهیم. ولی در اینجا مسئله‌ای پیش می‌آید؛ انسان‌‌ها، این بزرگ‌ترین طلب‌کنندگان، به مشکلاتی که در دنبال‌کردن لذت و پرهیز از درد وجود دارد واکنش خیلی خوبی نشان داده‌اند. درنتیجه، ما انسان‌ها دنیا را از محل کمبودها به محل فراوانی‌ها تبدیل کرده‌ایم. مغز ما برای دنیای فراوانی‌ها تکامل نیافته است. دکتر تام فینوکان که اثر تغذیه با وجود بی‌تحرکی دائمی را در دیابت بررسی می‌کند، می‌گوید: «ما مثل کاکتوس در جنگلی بارانی هستیم.» درحالی‌که برای زندگی در آب‌وهوای خشک سازگار شده‌ایم، در حال غرق‌شدن در باران دوپامین هستیم.