آفتاب گردان های کور

«جنگ پیروز ندارد. جبهه‌ی پیروز هم در کنار جبهه‌ی مغلوب، شکست‌خورده است.»
اسپانیا؛ سال‌های پس از جنگ داخلی. لورنسوی نُه‌ساله، که تحت تعلیمات برادر سالوادورِ ملی‌گرا است، از زندگی پدرش می‌گوید که در طول روز دائما در کمد مخفی می‌شود تا از نظر ملی‌گرایان پنهان بماند. سروان آلگریا از پشت‌کردن به مردم پشیمان شده و در روز پیروزی، خودش را تحویل ارتش دشمن می‌دهد. شاعر انقلابی با معشوقه‌اش درحال فرار به پرتغال از مسیری کوهستانی هستند. هم‌سلولی آلگریا در زندان، فعلا زنده است، چون ادعا کرده از سرنوشت پسر ژنرال اِیمار خبر دارد. جایی که داستان این شخصیت‌ها به هم می‌رسد، نقطه‌ی جوش است و بوی انفجار می‌دهد.
«تاوان تمام جنگ‌ها را تعداد کشته‌ها مشخص می‌کند، اما ما دیرزمانی است داریم از این جنگ بهره‌ها می‌بریم. باید بین پیروزی در جنگ و فتح قبرستان یکی را انتخاب کنیم.»

آلبرتو مندس (2004-1941)، نویسنده‌ی اسپانیایی، به‌یکباره در شصت‌وسه‌سالگی با رمان آخرش، آفتاب‌گردان‌های کور، به شهرتی جهانی دست یافت؛ اتفاقی که شوربختانه بعد از مرگ او رخ داد. این رمان بیش از سیصدهزار نسخه در یک سال فروخت و برنده‌ی جوایز معتبری مثل انجمن منتقدان ادبی و جایزه‌ی ملی ادبیات اسپانیا شد. همچنین خوسه لوئیس کوئردا، شاعر، نویسنده، فیلم‌ساز مشهور اسپانیایی و دوست صمیمی مندس یک اقتباس سینمایی موفق از روی این رمان ساخته است.