لکان و فیلم معاصر

نام لکان از دیرباز یادآور تحلیل فیلم بوده است. در طول دهه‌های 1960 و 1970، که شاید پربارترین دورۀ نظریه‌پردازی فیلم باشد، او برای تقریبا همۀ کسانی که در جهت بسط نظریۀ فیلم گامی مهم برداشتند منبع الهام بود. لکان پیش از اینکه در دیگر رشته‌های علوم انسانی فردی محبوب و سرشناس شود، نقش اساسی خود را در حوزۀ مطالعات فیلم قویا تثبیت کرده بود. کتاب دالِّ خیالی کریستین مِتس، «لذت بصری و سینمای روایی» اثر لارا مالوی و «اثرات اساسی تجهیزات فیلم‌سازی» نوشتۀ ژان لویی بُدری، که تنها تعداد اندکی از آثار مهم آن زمان‌اند، همگی روانکاوی لکان را نقطۀ آغاز درک نظری تجربۀ سینما تلقی می‌کردند. لکان، یا دست‌کم درک نسبی لکان، باعث شد پژوهشگران فیلم به دلیل جذابیت سینما پی ببرند. نظریه‌پردازان فیلم با استفاده از دیدگاه‌های لکان، به ویژه دربارۀ فرایند همذات‌پنداری، دریافتند که چرا فیلم تا این حد تماشاگران را با قصه‌اش درگیر می‌کند. درنتیجه، روانکاوی لکان به رویکردی خاص در حوزۀ مطالعات فیلم بدل شد. درواقع لکان چنان بر مطالعات فیلم سایه افکنده بود که روانکاوی لکان همۀ مناسبات بحث در این حوزه را تعیین می‌کرد.